De Passo del Mortirolo (ook wel Passo di Foppa genoemd) is een bergpas in Italië met een hoogte van 1852 m, die vooral bekendheid heeft door de Giro d'Italia en de Italiaanse wielrenner Marco Pantani.

Beoordeling :
Prima en smal wegdek, erg steil, legandarische beklimming, monument Marco Pantani.

Land :
Regio(s) : Lombardije
Provincie(s) : Brescia, Sondrio
Wegnummer : SS 300

De Passo del Mortirolo ligt in Lombardije en vormt de verbinding vormt tussen de bergdalen Val Camonica en Valtellina.
Vanaf de S38 (Bormio-Tirano) bij het plaatsje Mazzo di Valtellina begint de klim.

De weg wordt niet vaak gebruikt, omdat het via Aprica makkelijker rijden is.
Bovendien mag verkeer van een bepaalde breedte niet over de pas.
Een aantal paaltjes aan de voet van de klim zorgen er voor dat breder verkeer er niet door kan.

De weg is smal en tegenliggers moeten gebruik maken van de "invoeghavens" om elkaar te passeren.

Een aantal kilometers onder de top komen aan de westkant twee wegen samen, die vanuit Mazzo di Valtellina en die vanuit Grosio.
Aan de oost-kant splitst de weg zich richting Monno en richting Vezza d'Oglio.

Vanuit Mazzo di Valtellina:

Klimgeiten Index: 436
Top : 1852 m
Lengte : 12,4 km
Hoogteverschil : 1300 m
Gemiddeld stijgingspercentage : 10.5 %
Maximale stijging : 14.2 %
Haarspeldbochten : 33
Bijzonderheden : Smal wegdek met prima asfalt. Genummerde bochten.

Foto's

Klik op foto voor meer foto's.

Wielerhistorie

In 1990 werd de pas voor de eerste keer beklommen in de Giro d'Italia.
Vrijwel alle keren werd de meest zware klim, die vanuit Mazzo di Valtellina, beklommen.
Alleen in 1990 kwam men vanuit Monno.

De renners vrezen de klim en zo beweerde Lance Armstrong dat dit wel de meest zware klim was die hij ooit had gereden.
"It's a terrible climb...it's perfect for a mountain bike.
On the hardest parts, I was riding a 39x27 and I was hurting, really hurting.
(Mortirolo) is the hardest climb I've ever ridden."

Marco Pantani brak in 1994 definitief door als klimmer door Indurain en latere winnaar Berzin op de Passo del Mortirolo uit het wiel te rijden.
Hij won de etappe en werd dat jaar tweede in de Giro.
Hij reed ook de snelste tijd ooit op de Mortirolo; 42 min en 32 sec.

In 1997 verloor Bugno 8 minuten op Belli, Tonkov en Gotti.
Hij begon met 4 minuten voorsprong aan de klim en kwam met 4 minuten achterstand boven.

Monument

Vier kilometer onder de top van de Passo del Mortirolo (vanuit Mazzo di Valtellina) staat een monument ter ere van de Italiaan Marco Pantani.

In april 2006 werd het monument onthuld in de vorm van een klimmende Pantani (achterom kijkend) en een gedenkplaat.


Kaart

Het verhaal

17-18 juni 2009

Ik loop door Bormio, een klein dorp op 1225 meter hoogte in het noorden van Italië.
Slenterend door de smalle straatjes, met een middeleeuws karakter, denk ik aan de dag van morgen.
Morgen gaan we de Passo del Mortirolo met de fiets beklimmen en ik merk dat ik best een beetje gespannen ben.
De Mortirolo staat bekend als een van de zwaarste beklimmingen in de wielersport en is meermaals beklommen tijdens de Giro d'Italia.
Ik hoor Lance Armstrong nog roepen dat hij nog nooit zo'n zware helling had gefietst als deze.

Als ik een kerkje passeer besluit ik naar binnen te gaan.
Ik ben zelf katholiek opgegroeid en ben altijd wel gefascineerd door mooie kerken.
De inrichting is vrij sober en de kaarsjes die je kunt aansteken zijn "elektrisch".
Het zal wel met de brandveiligheid te maken hebben en ik besluit er toch eentje aan te steken op een goede afloop morgen.

De volgende dag rijden we van Bormio richting Mazzo di Valtellina om van daaruit de zware (echte) kant van de Mortirolo te rijden.
Als we een lokale boer vragen naar de voet van de klim maakt hij met zijn hand gebaren die aangeven dat het erg steil is en dat het eigenlijk gekkenwerk is.
Natuurlijk trekken we ons er niets van aan en rijden naar het dorp, waar we de groene bordjes "Passo del Mortirolo" volgen.
Als ik aan de klim begin denk ik nog even aan het grafiekje van de klim.
Het eerste stukje is eenvoudig, maar de rest van de 12 kilometer komen niet meer onder de 10%.
Er zitten kilometers bij van gemiddeld meer dan 13%.
Het wegdek is smal en van zeer goede kwaliteit.
Het doel van de weg is mij volstrekt onduidelijk daar alle voertuigen breder dan 2,3 meter er niet over kunnen.
Er is ook nauwelijks verkeer en al snel zit ik helemaal alleen tussen de bomen.

Het is inmiddels verschrikkelijk steil geworden en ik ben blij dat ik een triple heb gemonteerd.
Regelmatig ga ik staan op de pedalen om mijn rug enigszins te ontlasten.
Zittend voel ik soms mijn voorwiel omhoog komen en ik worstel me van bocht tot bocht.
Soms opent zich het bos en kun je Mazzo di Valtellina zien liggen in de diepte.
Het was op deze klim waar Marco Pantani in 1994 de hele concurrentie op een hoop reed in de Giro en daarmee definitief doorbrak als klimmer.
Zo'n vier km onder de top passeer ik het monument ter ere aan deze rasklimmer.
Het is een sober monument, maar de vlaggen en spandoeken maken dat je het niet kunt missen.
Ik betrap mezelf erop dat ik een kruisje sla als ik het monument passeer.
Het monument geeft me een enorme "boost" en het lijkt wel of het klimmen even iets makkelijker gaat.

Het ritme is goed en ik passeer een clubmaatje die van links naar recht laveert over de weg.
Hij heeft duidelijk te zware versnellingen gemonteerd en moppert zich naar boven.
Bijna boven maken de bomen plaats voor mooie groene weides
Op de top staat een lelijk houten bord met "Passo del Mortirolo" geschreven met de hand.
Voor een mooier bord moet je nog iets verder over de top.
Er is verder helemaal niets te beleven. Deze col is volgens mij alleen maar bedoeld voor fietsers.

Ik ben blij dat ik de col gereden heb want deze mag niet ontbreken op je palmares. Of ik het ooit nog eens zal doen?

7 september 2016

Vandaag staat de koninginnenrit op het programma, een rit over 2 cols.
Eerst de gevreesde Passo del Mortirolo en daarna de zware kant van de Passo di Gavia.
De Passo del Mortiriolo start in Mazzo di Valtelina en is gemiddeld 10.8% over 12 km.
Ik vrees deze klim want er zitten kilometers tussen van 13 en 14% gemiddeld.
In Mazzo volgen we de borden en beginnen aan de Passo di Foppa, zoals die ook genoemd wordt.
De eerste bocht is bocht met nummer 33. Raar, want ik dacht dat er 25 bochten waren.
Enfin, een nieuwe uitdaging is geboren. Alle borden van de 33 bochten op de foto.

De klim loopt prima hoewel af en toe mijn voorwiel omhoog komt op de passages van 16-17%.
Ik raak aan de praat met een aantal fietsers uit Israël.
De "God bless you" gaat mij zeker naar de top brengen.
Boven is het een drukte van belang.
Er is een organsiatie die een groep fietsers begeleidt en ik zie ineens een fietsshirt met "Dark Side of the Moon" van Pink Floyd.
Ik spreek de man aan en hij blijkt uit Australië te komen.
Ik mag een foto nemen waar hij trots voor gaat poseren.

We dalen af en rijden richting Ponte di Legno waar de voet is van de Passo di Gavia.
Dit is ook een zeer zware klim met zeer steile stukken.
Over 17 km klim je 1300 hoogtemeters, een klim van de buitencategorie.
De klim is fantastisch met bijzonder mooie uitzichten.
Het stuk met de smalle weg door het bos is het zwaarst.
Hier moeten een aantal fietsers wandelen en er staat een vrouw te huilen.
Gelukkig is er iemand bij, zodat ik door kan naar boven.
Na een korte stop op de top en een snelle foto dalen we af naar Bormio.