Vanochtend vroeg uit bed en naar Düsseldorf voor onze vlucht naar La Palma.
La Palma is het meest westelijk gelegen eiland van de Canarische eilanden.
Als we bijna landen zien we nog net de besneeuwde top van de Teide op Tenerife. Een prachtig gezicht.

We halen de huurauto op en deze blijkt niet de juiste. Veel te klein.
Frank is geirriteerd en sommeert de vrouw van Avis om de juiste auto te leveren.
Dat lukt wonderwel en we rijden naar het hotel. Leuk optrekje overigens.
We verkennen de omgeving met de auto. Het wemelt hier van de bananenplantages.
Het liedje "Nee we hebben geen bananen" gaat hier niet op.
Morgenvroeg de fietsen ophalen en rijden!

Vanochtend na het ontbijt met de auto naar de Puerto Naos om de fietsen op te halen.
Een aardige grijsaard maakt de Scott racefietsen in orde.
Hij wil ons op een grotere fiets, maar wij doen dat niet. Daar heeft hij blijkbaar geen kijk op.
We stellen de fietsen af en gaan op weg naar ons doel, de klim naar "Los Brecitos".

We rijden noordwaarts en in als we in het dorp Los Llanos de LP-214 pakken is het met de rust gedaan.
De eerste 2 kilometer gaan recht omhoog als een Keuteberg. Het is 13 tot 14%.
Daarna volgt een afdaling van 3 km via prachtige haarspeldbochten.
Beneden is een grote parkeerplaats. Auto's en motoren mogen niet verder.
Het is wandelen, fietsen of met de taxi.

De volgende 10 km van de klim zijn pittig te noemen.
Meestal rond de 10%, maar ook uitschieters tot 17%.
Het wemelt van de haarspeldbochten (ben ik in de hemel?).

Boven is het mistig en de Mirador de Brecitos, toont alleen maar wolken.
We staan nu op 1094 meter hoogte.
De afdaling is lastig, maar zonder verkeer heerlijk.

Beneden de windstopper uit en weer 3 km klimmen naar Los Llanos.
Nu is het alleen nog maar dalen naar de auto in Puerto Naos.
Dit was ons rondje "warmrijden", hoewel Henk daar duidelijk anders over denkt :)

Terug bij de auto hebben we 51 km op de teller en 1684 hoogtemeters.
En .. eerste klimgeiten punt in de pocket.

Fietsenzaakje	Henk en Frank op steile passage	Henk net op tijd voor de bananen

We worden wakker van de harde wind.
As we naar de zee kijken zien we donkere wolken en het regent in de verte.
Mijn plan om vandaag naar de top vann het hoogste punt van het eiland te gaan lijkt te mislukken.
Eerst maar ontbijten en dan zien we wel verder.
De wolken trekken weg en richting het binnenland ziet het er zonnig uit.
We gaan het gewoon proberen. Vaak ben je te bang.

We rijden de stad uit en beginnen op de LP-4 aan de klim naar de top van de "Roque de los Muchachos".
Deze klim is maar liefst 40 km en rijkt tot een hoogte van 2426 meter.
Komend van zeeniveau betekent dit gemiddels zo'n 6%. Moet lukken zou je zeggen.
Het begin is meteen serieus. Percentages tot 13% verschijnen op mijn Garmin.
Dit gaat zo kilometers lang door.
De weg slingert door het bos en er is opmerkelijk weinig verkeer.
Fietsers zien we hier overigens helemaal niet.
Het is 23 graden en heerlijk om te klimmen.
We trappen de kilometers weg met uitschieters naar 13%.
Nee, het is zeker geen gelijkmatige klim.

Er is geen grafiek van de klim beschikbaar op cyclingcols en we rekenen zelf uit wat er nog geklommen moet worden.
Als we nog 10 km te gaan hebben zitten we al op 2300 meter hoogte.
Ons vermoeden blijkt te kloppen. 3 km dalen en dan weer omhoog.
Het vervelende is dat we straks ook weer terug omhoog moeten. Nooit leuk als je op de top bent geweest.
Op de berg staan grote schotels en gebouwen met telescopen (geen periscopen volgens Frank).
Het landschap lijkt op Arizona, zoals in een westeren. Cactussen en weinig begroeiing.
Overigens liggen er nog plukken sneeuw. Wel apart op een tropisch eiland.

Boven staat gelukkig een bordje die meteen op de foto gaat.
De afdaling is ook pittig. Flink remmen en goed opletten.
Terug bij het hotel hebben we 95 km gereden met 2850 hoogtemeters.

Ik ga zelf een grafiek maken en ben benieuwd hoe deze eruit ziet.
Het was een loeder van een klim en 1 van de lastigste die ik ooit gereden heb.

Frank en Henk waren wederom niet blij met zo'n zware opgave. Morgen iets makkelijkers zoeken.

Arizona?	Boven op 2426 meter hoogte.	Mijn Scott tegen bord.

Soms maak je een route voor de Garmin die anders uitvalt dan gedacht. Dit was zo'n rit.
We rijden van het hotel weg en rijden op de GPS naar boven.
Op een gegeven moment wordt de weg anders. Twee stroken met een watergeul in het midden.
We vragen ons af of dit goed gaat komen.
Ik overtuig de mannen dat we door moeten en dan komen we zo op de grote weg.
Het begint nu erg steil te worden op dit geitenpad. Ik zie 20% verschijnen.
Opeens ligt Frank te rollen. Gelukkig valt het mee en kan hij verder.
Henk en Frank lopen naast de fiets. Ik wil het toch fietsend doen.
Na een mislukte poging klauter ik naar boven. Tjonge wat een wand!

De weg slingert naar boven door de bossen. Het is opvallend groen op deze klim.
Blijkbaar houdt men hier van steile wegen. Regelmatig zie ik percentages van 11 tot 13%.
Dit is weer geen weggever zou Frank later zeggen. Henk had gisteren last van de rug. Vandaag loopt het beter.
Bijna boven op "El Pilar" is het landschap bijzonder mooi. Helaas is er geen echt pasbord.

De afdaling is lastig, omdat het asfalt op sommige plekken niet best is.
Bijna beneden krijgen we ook nog te maken met serieus harde wind. We kunnen maar net de fiets op de weg houden.

Frank heeft vandaag zijn 125ste klim voltooid en heeft klimgeitenstatus "Saffier" bereikt.
Wel toevallig dat hij juist vandaag niet op de fiets kon blijven zitten op een geitenpad. :)

Vandaag 45 km, maar wel met 1522 hoogtemeters.

Henk op het geitenpad.	Bijna boven.	Met dit bord moet ik het doen.

Vanochtend is het dicht bewolkt en het regent.
Eerste even goed ontbijten en dan maar eens kijken wat de plannen gaan worden.
Het plan is om vandaag de klim naar La Cumbrecita te doen in het Natinale Park van La Palma.
Daarna de andere zijde van El Pilar die we gisteren gereden hebben.
We rijden met de auto naar El Paso van waaruit we deze 2 bergen willen gaan bedwingen.
Als we de fietsen uitladen zien we rechts van ons een zeer donkere en dreigende lucht.
De weg naar La Cumbrecita ligt echter in de zon en we wagen het erop.
Al snel zien we een bord met "Geschlossen". Het zal toch niet dicht zijn?
We rijden gewoon verder en zien wel wanneer het stopt.

Het is een prachtige asfaltweg in een indrukwekkend mooi landschap.
Plotseling een soort van tolhuisje met een slagboom die open staat.
We rijden door en horen 3 keer een bliep. Later als we boven zijn wordt het duidelijk dat dit het aantal auto's telt die boven zijn.
Na een bepaald aantal sluit de slagboom en moet je met een taxi. Wij hebben dus 3 plekken geclaimed. :)

De klim is ook weer vreselijk steil. We zijn er inmiddels aan gewend.
In de laatste kilometer volgen een paar fraaie haarspeldbochten en mooie uitzichten.
Boven is een kleine parkeerplaats met nog 3 vrije plekken. :)
We dalen af naar de auto en besluiten de El Pilar links te laten liggen vanwege de dreigende luchten.

Het lijkt ons leuk om nog wat meer van het eiland te zien en we rijden met de auto naar het noorden om via de Roque de los Muchachos terug te rijden naar het hotel.
We rijden noordwaarts en passeren een paar prachtige "Miradors" (uitzichtpunten).
De westkant van de Roque de los Muchachos is ook een hele pittige. Wel wat korter maar ook met heftige percentages.
Boven bij het observatorium op 2426 meter hoogte zien we de Teide liggen op het buureiland Tenerife.
De besneeuwde top steekt prachtig boven de wolken uit.

Terug bij het hotel is het douchen en de fietsen terug brengen.

Is de berg gesloten?.	Indrukwekkend landschap.	Tolhuisje met slagboom.

Henk op een fraaie doorkijk.	Pittige haarspeldbocht.	Teide boven de wolken.