We zijn deze reis begonnen in Nijkerk waar we met de Hi-Ace Toyoya bus naar Kiel in Duitsland zijn gereden.
Hier op de boot gestapt naar Oslo, een trip van 20 uur.
Vervolgens de plaatsen aangedaan als in het kaartje rechts.

Een avontuur van 13 dagen in totaal.

1 nacht op de boot van Kiel naar Oslo, 3 nachten in Andalsnes, 2 nachten in Skjolden, 2 nachten in Ulvik, 3 nachten in Fidjeland en 1 nacht in Hirtshals (Denemarken).

We hebben 9 beklimmingen gereden met in totaal met dan 10.000 hoogtemeters.

Vanochtend in alle vroegte vertrokken met broer Henk, Frank en Daniël in de Toyota bus richting Kiel.
Gisteren al alles geladen en nodige Nederlandse etenswaren als pindakaas en hagelslag ingekocht.
Marcel zal hier wel heel blij mee zijn :).
Hier zijn we de boot opgereden (een hele ervaring) en vertrokken naar Oslo.
Het is opmerkelijk hoe groot zo'n schip is. Wat een gevaarte.

Als ik dit schrijf zijn we al een eind op weg.
Marcel zal in Oslo ons opwachten en met ons verder reizen richting onze eerste stop Andalsnes.

Onderweg gingen we onder een brug door bij Denemarken.
Ik dacht dat het de brug uit de serie "The Bridge" was, maar Frankipedia corrigeerde snel.
Dit is een andere brug, maar wel een hele fraaie.

Wat een gevaarte.	Wij zijn er klaar voor.	The Bridge?

De boot wiebelde vannacht behoorlijk en ik kreeg het eventjes een beetje benauwd.
Het was een open stuk zee en daar is het heel normaal dat er wat meer golfslag is.
Vanochtend vaarden we door het fjord bij Oslo naar de haven. Wat een prachtig gezicht was dat.
We waren vrij snel van de boot af en daar stond Marcel al klaar in zijn Ridder shirt.

We stoppen zijn spullen in de bus en rijden naar het noorden via Hamar en Lillehammer naar Andalsnes.
We stoppen in Hamar even bij het Vikingskipet (Olympische schaatsbaan) en nemen een heerlijke koffie.

Het is de hele dag prachig weer tot in Andalsnes, waar het pijpenstelen regent.
Het hostel is eenvoudig maar gezellig. De dame achter de balie is zeer vriendelijk.
Gelukkig spreekt Marcel de taal en dat is nu ontzettend handig.
Ik krijg van de dame eeen gratis set beddegoed, want ik ben natuurlijk mijn kussen vergeten.
Heel opvallend is dat het gras hier op het dak groeit. Zie foto.
Morgen wordt het weer beter en zullen we de Trollstigen (Trollenpas) gaan rijden. Was het maar vast morgen :)

Op het achterdek.	Vikingskipet in Hamar.	Ons hostel.

Gisteravond na het eten nog even met de bus de Trollstigen opgereden.
Het is in 1 woord "fantastisch". Ik heb nu al zin in morgen.

Vanochtend staat het te regenen. We besluiten het dorp in te gaan en te wachten op het betere weer vanmiddag.
Als het is opgeklaard is gaan we aan de rit beginnen naar Trollstigen (wat trollenladder betekent)
Het zal zo'n 20 kilometer zijn naar de top.
De weg is bijna droog en de eerste kilometers lopen redelijk vlak.
Het miezert af en toe en overal om ons heen klettert er water uit de bergen.
Er ligt behoorlijk wat sneeuw op de toppen om ons heen en een deel ervan is vers gevallen.

Henk op een speciale fiets die volgens Frank klinkt als een wasmachine.
Op deze manier kan hij toch gewoon mee naar boven fietsen.
Met nog 7 km te gaan waarschuwt een bord met een trol voor wat er komen gaat.
Een aantal slingerende kilometers met stukken van 10% via 11 haarspeldbochten.
Een aantal bochten hebben namen als "Brandlisvingen", "Grustaksvingen" en "Fivasvingen".
Geen idee wat het betekent. Ik weet alleen dat "svingen" staat voor bocht.

Meest opzienbarend is de enorme waterval die dwars door de bochten naar beneden denderd.
Een gigantisch ding.

Boven is een uitzichtspunt waar we naar toe wandelen.
Het uitzicht is hier overweldigend en zo verschrikkelijk mooi.
Ik denk dat ik een nieuwe nummer 1 klim heb gevonden. Kippevel.

Er volgt nog een koude afdaling naar Andalsnes. Wat een dag vandaag.
Vandaag 45 km met 1070 hoogtemeters.

Waarschuwing voor trollen.	Reuzachtige waterval.	Namen in de bochten.

Watergeweld.	Amazing!	Boven op Trollstigen.

Na de fraaie dag gisteren gaan we vandaag de beklimming doen van Dalsnibba vanuit Geiranger.
Geiranger ligt aan het bekendste fjord van Noorwegen, het Geirangerfjord.
Dagelijks arriveren hier cruiseschepen om o.a. de "De 7 zussen" waterval te aanschouwen.

Wij rijden met de bus over Trollstigen naar het plaatsje Valldal, waar we de ferry nemen naar Eidsdal.
Dit is met het zonnetje een heerlijke overtocht.
Vanuit Eisdal rijden we over de Ornevegenpas naar Geiranger.
Hier is het een drukte van belang met toeristen die van de 2 enorme cruiseschepen komen.
We parkeren de bus net buiten Geiranger en beginnen aan de klim naar Dalsnibba.

De weg kronkelt omhoog en de uitzichten zijn prachtig.
Er ligt opvallend veel sneeuw en dat is best raar als je daar op de korte broek tussendoor fietst.
Na 16 km volgt de afslag naar het uitzichtspunt Dalsnibba.
Het meer bij dit punt is nog half bevroren en zorgt voor een fraai decor.
De 5 km naar de top zijn gemiddeld 10% en zeker niet gemakkelijk.
Dit stuk is een tolweg, maar fietsers zijn gratis.
De sneeuwwallen worden steeds hoger en de omgeving steeds mooier.
Boven is een uitkijkplaats waar wederom de nodige bussen, campers en auto's staan.
De blik naar beneden resulteert in een "Oooh" en een "Wauw". Ik wordt er stil van.
Je kunt de hele weg naar Geiranger en het fjord zien. De cruiseschepen zijn dinky toys geworden.
Daniël staat te glunderen, want hij heeft zijn 100ste klim binnen en is Diamanten klimgeit geworden.

Na wat fotowerk is het tijd om af te dalen.
Bij het tolpoortje wordt Frank nog bijna door de slagboom geraakt die plots dicht gaat.
Terug in Geiranger drinken we koffie en een broodje.
We besluiten de klim naar Ornevegen nog te doen.
Een klim van 7 km met fraaie haarspeldbochten en steeds zicht op het Geirangerfjord.
Boven spreekt Daniël een jongen uit Oslo die op de fiets naar Andalsnes gaat.
Hij gaat verder en wij gaan terug naar de bus.

Als wij terugrijden naar de ferry zien we plots de jongen uit Oslo staan.
Hij heeft een lekke band en we besluiten hem te helpen.
Wij hebben geen racefiets binnenbanden en we nemen hem mee terug in de bus.
Cristian is erg blij en betaald als dank de overtocht met de ferry.

Terug in het hotel zie ik allemaal verkleurde gezichten na een mooie dag fietsen.

Vandaag 65 km en 2300 hoogtemeters.

De ferry naar Eisdal.	Wat een uitzicht.	Frank en elektrische Henk.

Bevroren meer.	Hoge sneeuwwallen.	Wauw!

Daniël blij met Diamant.	Blik op Geirangerfjord.	De bochten van Ornevegen.

Vanochtend vertrokken naar onze nieuwe bestemming Skjolden.
Een autorit van zo'n 4 uur.
We zitten in een huisje op een camping en ja ons huisje heeft een tuin op het dak.
De camping staat ook nog eens pal tegeneover een grote waterval. Erg fraai!
Het is heerlijk weer en we besluiten na uitpakken de Sognefjellet te gaan fietsen.

Deze is 1430 meter hoog en er ligt een enorme hoeveelheid sneeuw.
Vanwege het tijdstip pakken we de klim wat later op, want het mooiste stuk zit in het slot van de klim.
Het is wederom adembenemend mooi om te fietsen door een wit landschap en een blauwe lucht.
Laatse deel van de klim is een soort van buckelpiste. Het gaat op en af als een achtbaan.
Op de top is er een heuse langlaufbaan uitgezet en zijn tientallen mensen aan het langlaufen. Heel bijzonder zo eind juni.
Boven is het aardig fris en dik ingepakt duiken we naar beneden.

Vandaag 35 km met 825 hoogtemeters.

Tuin op het dak.	Buckelpiste.	De mannen dik ingepakt.

De hoogst geasfalteerde weg van Noorwegen is de weg naar Juvasshyta, die reikt tot een hoogte van 1843 m.
Die willen wij uiteraard ook wel beklimmen en vandaag gaan we dat doen.
Het is 15 km klimmen met een gemiddelde van bijna 10%. Een lastige opgave dus.
Het is werkelijk schitterend weer (23 graden) en we trappen de eerste kilometers lekker weg.
Na een paar kilometers is het gedaan met de pret en begint het echte werk. Kilometers van 12,5% gemiddeld.
De omgeving is ruig en de bomen zijn verdwenen.
Ik zie uitschieters van 16 en 17% verschijnen. Tjonge wat een loeder is dit!

Boven wordt er volop geskied en ik zie mensen op de blote bast. Bizar.
Uitgepierd staan we boven te genieten van de immense natuur. Schitterend zo op het dak van Noorwegen te staan!
Het is nog vroeg in de middag en we besluiten de Tindervegen (1322 m) ook nog mee te pakken.
Dit is ook weer super mooi en er volgt ook nog eens een schitterende afdaling (een loper).

Morgen verkassen we naar Ulvik.

Vandaag 55 km met 2120 hoogtemeters.

Frank op 16%.	Bijna boven.	Picknick naast de bus.

Vanochtend vertrokken van Skjolden naar Ulvik.
Na 1 nacht op de boot, 3 nachten hostel en 2 nachten camping is het nu tijd voor een heus hotel.
Onderweg reden we door de langste tunnel van Europa, de Laerdalstunnel, met een lengte van 24,5kilometer.
Hier komt echt geen eind aan.
Opvallend zijn de blauwe passages die elke 6 km het daglicht nabootsen in de tunnel.
Deze variatie van donker naar licht moeten de bestuurders wakker houden.
Na de tunnel een koffiestop in Flam, gelegen aan een prachtig fjord.
Hier heeft de commercie echt toegelagen met souvenirwinkeltjes en talloze Jappaners.

Het hotel waar we verblijven ziet er goed uit, ondanks dat ze geen alcohol verkopen en geen 5 cola in voorraad hebben ;)

Natuurlijk doen we een ritje en wel naar de top van Osafjellet (1163 m)
Dit is wederom steilwandrace, maar de vele haarspeldbochten maken veel goed.
Je hebt tijdens de klim geen idee waar je zit en waar de weg heen zal gaan.
Het is behoorlijk warm en hoe hoger je komt hoe lekkerder het wordt.
Bij het Langvatnet meer vlakt het af en rijden we tussen de sneeuwwallen door. Prachtig!

Plotseling is het afgelopen en kunnen we niet meer verder. Het laatste stuk naar het stuwmeer is niet vrij van sneeuw.
We dalen weer af en kunnen weer tevreden zijn met een fraaie dag.

Vandaag 45 km met 1200 hoogtemeters.

Blauw licht in tunnel.	Hotel Hardanger Gjestehus.	Kronkelende weg.

Op zoek naar verkoeling.	Selfie tussen de sneeuwwallen.	Kan niet verder.

Het staat vanochtend te regenen en dat klopt helaas met de weersvoorspellingen.
Het is de laatste dag van Marcel en we spreken met zijn vrouw Gerda af dat we haar ontmoeten in Ovre Eidfjord.
Om daar te komen moeten we over de Hardangerbrug.
Een bijzonder bouwwerk, omdat de brug aan beide kanten eindigd in een tunnel.
In de tunnel zit ook nog eens een rotonde.

In Ovre Eidfjord rijden we de weg naar Mabodalen, een weg met een tunnel als een kurketrekker.
Hier ontdekken we ook dat het fietspad niet bruikbaar is vanwege een aardverschuiving.
Deze klim hoeven we dus niet te proberen.

Terug in Ovre Eidfjord gaan we naar het Hardangervidda Natursenter, waar Gerda al op ons zit te wachten.
Even bijpraten en lunchen en dan nemen we afscheid van Marcel. Het was prachtig dat hij er bij was.

Het is inmiddels droog en Daniël en ik willen wel wat fietsen. Henk en Frank passen voor vandaag.
We rijden terug naar het hotel in Ulvik, snel omkleden en weer terug voor de klim naar Hjolmoberget.
Dit is een dikke 10 km met 8.2% gemiddeld. Tevens is 6 km onverhard.

De klim loopt lekker, hoewel het erg steil is op sommige passages. Heel gewoon in Noorwegen, weten we inmiddels.
Na talloze haarspeldbochten komen we boven bij een parkeerplaats, waar een aantal wandelingen beginnen.
We zitten nu in de wolken en het voelt wat vochtig aan.
Als we afdalen (best lastig) begint het te miezeren en nog net niet nat bereiken we de bus.
Weer een klim afgevinkt.

Morgen trekken we door naar Suleskard.

Vandaag 20 km met 820 hoogtemeters.

Hardangerbrug.	Rotonde in tunnel.	Daniël op de klim.

John ploetert omhoog.	In de wolken	Grafiek Hjolmoberget.

Vanochtend afscheid genomen van het hotel in Ulvik.
De eigenaren zijn 2 Roemeense broers en ik kon mooi mijn paar woordjes Roemeens in praktijk brengen. Aardige gasten.

We reizen zuidwaarts naar Suleskard naar ons laatste hotel in Noorwegen op een dikke 300 km.
Onderweg in Odda, een dorpje aan een fjord, drinken we koffie.
Het dorpje lijkt veel groter door de spiegeling in het water.

We pakken bij Roldal niet de tunnel, maar de oude weg over de Roldalfjellet pas.
Dit is een erg smal weggetje met mooie uitzichten.

Vervolgens is het veel op neer richting Suleskard.
Met name de weg met de naam Suleskardvegen is een aanrader.
Aan het eind van de middag arriveren we bij het hotel.
Het ziet er goed uit. Een hotel met alles erop en eraan.

Morgen gaan we klim vanuit Lysebotn doen. Deze staat, net als Trollstigen, al lang op mijn verlanglijstje.
Ik ben zeer benieuwd.

Blik op Odda.	Roldalfjellet.	Typisch Noors plaatje.

Gisterenavond zijn we stiekem al in Lysebotn wezen kijken hoe het er daar uit ziet.
Met de ondergaande zon was het schitterend om beneden in het Lysefjord te staan.

Vanochtend gingen we zelf de klim afdalen en klimmen.
We zetten de bus neer op de top en dalen helemaal af van 932 meter tot het Lysefjord (zeeniveau).
Het weer is prachtig en we kunnen in korte broek aan de klim beginnen.
Het is steeds 10% omhoog en dat een 8 km achter elkaar.
Voordeel is dat het via 27 haarspeldbochten gaat en dat maakt klimmen een stuk leuker.
Tijdens de klim zit een tunnel van een dikke kilometer. Door met lampjes op de fiets en achter elkaar te rijden komen we hier prima doorheen.
Bijna boven bij het restaurant kunnen we het balkon op en hebben we een fraaie blik op de kronkelende weg.

De mooiste kilometers moeten echter nog komen en dat zijn juist de stukken landinwaarts.
Ruige rotsen met mos waar de weg tussendoor slingert.
Overal hebben mensen torentjes van stenen gebouwd. Het blijkt geluk te brengen?
Ons geluk is dat we hier mogen fietsen. Wat een prachtig landschap is dit.

Terug bij de bus willen Frank, Daniël en ik nog wel door naar beneden.
Henk gaat wel met de bus en komt achter ons aan.
De weg terug is echter niet alleen afdalen en we komen nog een paar smerige hupjes tegen.

Vandaag 55 km en 1950 hoogtemeters.

Bochten dicht op elkaar.	Blik vanaf restaurant.	Slingerend door landschap.

Indrukwekkend landschap.	Henk in actie.	Road to nowhere.

Geen fietsen meer in Noorwegen, maar een stevige wandeling vandaag.
We gaan een bezoek brengen aan de Preikestolen, ofwel preekstoel, een uitstekend plateau zonder hekken op een hoogte van 600 meter in het Lysefjord.
Om er te komen heb je nog een hele tocht met de auto voor de boeg alvorens je aan de klim van 2 uur kunt beginnen.
Het is geen makkelijke wandeling, want het gaat over een pad met rotsen en keien.
Ik kan het met mijn enkel slechts een klein uur volhouden en besluit om te keren.
Net name de stukken naar beneden zijn pijnlijk en aangezien je ook weer 2 uur terug moet wandelen hou ik het voor gezien.
Henk besluit ook mee terug te gaan. Daniël en Frank lopen verder.

Wij gaan beneden aan de koffie op het zonnige terras.
Al snel krijgen we een berichtje dat de mannen boven zijn.
Als men terug is drinken we wat en rijden we weer terug naar ons hotel.
Wederom hebben we mazzel gehad met het mooie weer.

Morgen gaan we naar Kristiansand waar we met de ferry oversteken naar Hirtshals in Denemarken.

Lysefjordbrug.	Daniël en Frank boven.	Blik op Preikestolen.

Het is vandaag afscheid nemen van Noorwegen.
We rijden naar Kristiansand om daar de ferry te nemen naar Hirtshals in Denemarken.
Op de boot heeft Frank een tafel gereserveerd en we kunnen na inchecken meteen het buffet aanvallen.
Dit is een buffet om weer "U" tegen te zeggen.

Na de bootreis is het nog 5 kilometer naar het hotel waar we overnachten.
Een prima hotel aan de kust met fraaie duinen.
We besluiten een wandeling te maken en stuiten op allerlei oude bunkers uit de Tweede Wereldoorlog.
Er is nog veel intact en overal staan bordjes met uitleg. Razend interessant allemaal.

Morgen wordt een dagje rijden naar huis.

Ferry naar Hirtshals.	Hotel "Fyrklit".	Schieten op kleiduiven.

We zijn onderweg naar huis als ik nog zit na te mijmeren over de afgelopen 2 weken in Noorwegen.
Het is misschien wel de mooiste reis die we met de klimgeiten gemaakt hebben.
Dan heb ik het niet alleen over de prachtige beklimmingen die we gefietst hebben, maar ook over alles eromheen.
Bijvoorbeeld de bootreis van Kiel naar Oslo, verblijf op een camping en de bijzondere dingen die we gezien hebben.

Noorwegen staat voor:
heel veel meren en fjorden, heel veel tunnels, heel veel wildroosters (Ferist), heel veel watervallen, heel veel sneeuw, heel veel schapen, heel veel borden met waarschuwing voor overstekende elanden (maar geen eland gezien), heel veel bomen, heel veel vriendlijke mensen, heel veel huizen met gras op het dak (soms ook met grazende geiten), heel veel haarspeldbochten, heel veel mooie bruggen, heel veel ferry's en heel veel Toyota Hi-ace busjes met de bestuurdersstoel intact.

We hebben deze reis ongeveer 4000 km met de bus gereden en ongeveer 1200 km met de ferry's.
Dit had nooit gekund zonder mijn kompanen Daniël (chauffeur en fotograaf), Frank (organisator en man van de planning), Henk (fietsonderhoud en voedselvoorraad) en Marcel (vertaler en verteller).
Mannen bedankt voor deze onvergetelijke, mooie, inspirerende en lollige tijd die we samen hebben doorgebracht.

Geiten op het dak.	Blik in fjord.	De ouwe trouwe bus.