Gisteren zijn we naar het Oostenrijkse Flattach afgereisd.
Het was best een lastige rit vanwege de talloze Baustelles in Duitsland. Tjonge, er kwam geen einde aan.
We werden hartelijk ontvangen door de dame van het appartement en het is een appartement om "U" tegen te zeggen.
Prachtige kamers en 2 douches. Prima in orde allemaal.

Helaas is het weer dramatisch. Regen, regen en regen.
Na het ontbijt besluiten we meteen maar de zwaarstse klim te fietsen, de Oscheniksee.
Anton ziet van het avontuur af en gaat een forse wandeling maken. De rest gaat zich inpakken voor de rit.
Ik ga voor de eerste keer in mijn leven op een e-bike naar boven. Mijn enkel kan de percentages van deze loodzware klim niet aan. Theodoor heeft geluk en kan op mijn MTB naar boven klauteren.

Het fietsen met ondersteuning is een bijzondere ervaring. Ik zoek naar de juiste combinatie van zelf inspanning leveren en ondersteuning. Al snel heb ik het spelletje door en rij lekker naar boven.
Het is een zeer steile klim die percentages van 20% aantikt.
De bochten zijn genummerd en bij bocht 13 stop ik uiteraard even voor wat foto's.
Het blijft maar regen en ik voel het water in de schoenen.
Onderweg moet ik 2 keer onder een slagboom door. Waarom deze slagbomen? Geen idee.
Bij bocht 42 ben ik bijna boven bij de stuwadm en zie ik broer Henk verschijnen op zijn oranje e-bike.

Daniel komt boven en ook Theodoor trekt zich naar de top. Klasse mannen!
Op weg naar beneden treffen we een bibberende Frank. Hij heeft pijn in de rug en keert om.
Ook Henkapie heeft problemen met een afgelopen crank. Hij keert ook om.
Als verzopen katten komen we beneden waar een heerlijke warme douche wacht.

In de namiddag verken ik met Daniel en Henkapie nog even de Nockalmstrasse.
Die gaan we deze week zeker nog rijden. Prachtige weg.

Inpakken en gaan.	Steile bochten genoeg.	Schitterend uitzicht.

Met weinig illusies trok ik vanochtend de gordijnen open.
Inderdaad het staat weer te regenen. Balen zeg!
We besluiten toch te gaan en rijden met de bus naar Gmünd om vanuit daar de Malta Hochalmstrasse te fietsen.
Dit is een tolweg naar een uitzichtspunt waar waarschijnlijk iets te zien moet zijn.

We beginnen aan de klim en passeren de tolpoort. De man in het hokje roept iets, maar geen idee wat.
Het begint best pittig met een stukje 12%.
Het is vrijwel droog, maar het begint later op de klim te miezeren.
Er zijn een aantal tunnels in het traject, waaronder een tunnel met een haarspeldbocht. Een "Kehren Tunnel".
Voordeel van de tunnel is dat er droog is, maar verder heb je er niets aan.
Het regent steeds harder en helaas zien we niets van de mooie vergezichten uit de folder.

Boven in het restaurant nuttigen we een koffie met Apfelstrudel.
Aardige mensen die ons "dapfer" noemen dat we met dit weer naar boven zijn gefietst.
Inderdaad moet je wel heel gek van fietsen zijn om dit te doen.

De afdaling valt reuze mee en eenmaal terug in het appartement drogen we op een creatieve manier onze fietsschoenen en kleding.
In het fietsenhok staat een installatie om skieschoenen te drogen en daar maken we gretig gebruik van.

Morgen de Nockalmstrasse met hopelijk wat betere weersomstandigheden.

Het gaat beginnen.	Kehren Tunnel.	Creativiteit ten top.

Het komt met bakken uit de lucht en dat gaat vandaag ook niet veranderen.
Fietsen gaat vandaag niet lukken en we maken andere plannen.
Frank en Theodoor blijven in het apartement, de rest gaat mee naar Berchtesgaden.
Hier bezoeken we het Kehlsteinhaus, beter bekend als het Adelaarsnest, het buitenverblijf van Adolf Hitler.
Je gaat met een pendelbus naar 1700 meter en verder met een lift nog 124 hoger naar het huis.
Hier kun je alles bekijken. Helaas geen mooi uitzicht.

Morgen gaan we verkassen naar Zell am See en pakken we onderweg de Grossglockner Gletscherstrasse mee.
De weersberichten zijn goed. We hopen op het beste.

Vanochtend een blauwe lucht en we kunnen de bergen allemaal zien.
We gaan over de Grossglockner naar Fusch, vanwaar we de noordkant van de Grossglockner willen fietsen.
Echter, halverwege mogen we met de auto's niet verder, omdat er nog sneeuw opgeruimd wordt.
Dan maar eerst een bak koffie op de Franz Josef Höhe.

Als we weer bij het afgesloten punt komen is het mannetje in het gele pak weg. We kunnen verder.
Het is druk op de weg. Alle toeristen pakken deze mooie dag aan voor een bezoekje.
Er ligt ongelovelijk veel sneeuw en we rijden gauw naar Fusch om te gaan fietsen. De benen jeuken.

De klim is een prachtige, maar tevens een hele pittige. Het blijft steeds rond de 10-11%.
De bochten zijn genummerd vanaf 1 en uiteraard zet ik alle borden op de foto.
Het landschap veranderd van groen naar wit en het wordt steeds fraaier.
Henk rijdt met zijn e-bike met mij mee en moedigd mij aan om de zware kilometers weg te trappen.
We klauteren naar de splitsing naar de Edelweissspitze.
Samen beginnen we aan de 2 kilometer kasseitjes naar de top op 2571 meter. Het uitzicht is "amazing".

Het is slechts 3 graden Celsius en we dalen rap af naar Fusch.
Inpakken en naar onze volgende bestemming in Zell am See.

Het was een heerlijke en memorable dag.
Frank heeft een rooie kop van de zon, Henkapie een gebroken spaak en Theodoor 2 punten.

Van groen naar wit.	Amazing!	Steentjes Edelweissspitze.

Na het ontbijt ga ik met Henkapie naar de lokale fietsenzaak om een spaak te regelen.
De man is knorrig en niet erg behulpzaam.
Uiteindelijk toch een spaak kunnen kopen en door onze Henk uiteraard keurig gemonteerd.

Het zonnetje schijnt volop als we in Uttendorf aam de klim naar de Tauernmoossee gaan beginnen.
In deze klim zit het venijn in de staart, maar daarover zo meer.
Tot het plaatsje Enzingboden is het zo'n 17 kilometer fietsen met geen extreme percentages.
Het is een "Panormastrasse" met 13 Kehren (haarspeldbochten).
Wat ik vooraf niet wist is dat deze ook nog eens genummerd zijn en van een naam voorzien zijn.
Het gegeven dat er een bocht 13 is maakt me blij.

In Enzingboden drinken we in het zonnetje een bakje koffie.
< Dan flessen vullen en op naar de tweede etappe van de klim, een geitenpad van 6 km naar de Tauernmoossee.
We manouvreren langs de slagboom, want eigenlijk mag je hier niet naar boven.
Het is geen geweldig wegdek en de onverlichte tunnel geeft weinig hoop dat dit wat gaat worden.
Echter het wordt steeds mooier en steeds steiler.
Ik zie een bijna onleesbaar bord "Kehre 19" in een bocht. Blijkt dat de bochten gewoon doornummeren.

Er lopen hier koeien vrij rond en dit keer komt Anton hier ongeschonden langs.
Hij vindt het wel nodig om in de koeienstront te gaan staan met zijn fietsschoen.
Tijdens de klim waait het stevig en dat is met percentages van 13-14% geen lolletje.
We zijn inmiddels wel wat percentages gewend en halen allemaal ongeschonden de top.
We starten de lastige afdaling en beneden kunnen we weer nagenieten van een bijzondere klim.

Henk is vandaag naar "platina", Anton heeft een vieze schoen, Daniël een tevreden hoofd en Theodoor weer een punt.

In slagorde.	Bocht 13.	Op het geitenpad.

Anton in de shit.	Steilewandrace.	Stoempend naar de top.

De Kitzbüheler Horn is 1 van de zwaarste beklimmingen van Europa.
De berg is bekend van de wereldbekerafdaling, de Hahnenkamm-Rennen.
Wij gaan deze vandaag op de fiets beklimmen en gaan ervaren hoe zwaar deze berg nu eigenlijk is.

Een deel van de groep (Anton, Theodoor en Frank) hebben geen trek in een steile klim en gaan zelf een route rijden vanuit Zell am See.
De anderen stappen in de bus naar Kitzbühel.
Het is prachtig zonnig en helder weer als we aan de eerste meters van de klim beginnen.
De klim bestaat uit 2 delen.
Deel 1 is de panoramaweg van een kleine 8 km naar het Alpenhaus, via 19 genummerde bochten.
Het tweede deel is nog 2 km naar de zendmast boven op de top, een smalle weg met gruwelijke percentages.

Het eerste deel gaat eigenlijk prima. Steeds op het lichtste verzet peddelen en de percentages van 12% en hoger verteren.
Er staan bordjes hoever het nog naar het Alpenhaus is en de bochten zijn voorzien van houten bordjes met naam en hoogte.
Onderweg verschijnen bordje met 14,7%, 19,3% en 22,3%.
Bij de steilste passage ben ik foto's aan het maken en 2 aardige Oostenrijkers bieden aan om mij op de foto te zetten.
Het laatste deel van de klim is zonder bomen en dat biedt prachtige uitzichten naar beneden.
Boven bij het Alpenhaus is het druk met toeristen en wandelaars. Het terras zit lekker vol.

Daniël en Henk zijn al aan het tweede deel begonnen. Ik wacht nog even op Henkapie, die lekker soepeltjes boven komt rijden.
Samen kruipen we onder de slagboom door (mag blijkbaar) en beginnen we aan het tweede deel.
We passeren wandelaars die of naar boven of naar beneden lopen.
Ze moedigen ons aan in alle talen en woorden als "respect" en "dapfer" komen langs.
Na 1 km komen we Henk en Daniël tegen die al terug komen. Daniël is beetje ziek en bibberig, maar heeft het wel geflikt.
Wij trappen door en krijgen nu wel hele pittige percentages voor de kiezen.
Mijn voorwiel komt regelmatig omhoog als de teller 17% of meer laat zien.
Wonderbaarlijk hoe mijn enkel het trekt, dit had ik nooit verwacht.
Boven is het fris door de wind, maar het uitzicht is indrukwekkend.

We dalen af naar het Alpenhaus voor een heerlijke mok koffie.
We krijgen ook nog eens ouderwetse Tiroler muziek voorgeschoteld.
Samen dalen we vervolgens af naar Kitzbühel.

We besluiten terug te rijden via Kössen, een dorpje waar ik vroeger op vakantie ging.
Het is een feest van herinneringen en leuk om weer eens gezien te hebben.

Terug in hotel hou ik een heerlijk tevreden gevoel over aan deze dag.

Oh ja, Henkapie heeft weer een spaak gebroken, Henk heeft de e-bike deze week uitvoerig getest en Daniël wordt weer ietsje beter.

Bocht 13.	Trots bij 22,3%	Bijna bij Alpenhaus.

Blik op de bochten.	Op het laatste stuk.	Henkapie is bijna boven.

We zijn op weg naar huis en het regent wederom.
Eigenlijk hebben we de afgelopen 3 dagen geluk gehad met het zonnige weer.
De eerste 3 dagen waren slecht tot zeer slecht en dat hebben we de afgelopen 24 jaar nog nooit gehad.

Ondanks toch lekker gefietst en op de Nockalmstrasse na alles kunnen doen.
Voor de Nockalmstrasse komen we zeker nog een keer terug, evenals voor de Oscheniksee die ik wel eens wil fietsen onder een stralende zon. Zal vast heel fraai zijn.

We hebben 195 km gereden met 7125 hoogtemeters.
Het was een heerlijke week met een paar kanjers van klimgeiten.