Gisteren zijn we vertrokken met 8 man naar Andorra om daar een paar fraaie cols te fietsen.
Om niet in 1 keer de hele rit te hoeven rijden, hebben we een overnachting in Orleans.
Vandaag konden we na een goeie nacht heerlijk ontspannen naar Andorra rijden.
Wat hier opvalt is de enorme hoeveelheid blik langs de kant van de weg, de enorme hotels, de vlag van Andorra die overal hangt en de lage brandstofprijzen.

Na wat gedoe vinden we de sleutel van ons huis en worden er boodschappen gedaan voor vanavond en morgenvroeg.
Uiteraard wordt meteen de klimgeitenvlag opgehangen en kreeg Daniël zijn paaltje en certificaat voor het behalen van de status "Amaldien".
In juli heeft hij tijdens onze vorige reis de 225ste klim gefietst.

Vlag van Andorra wappert overal.	De vlag hangt.	Daniël naar Amaldien.

Het is wederom zonnig in Andorra als we rond 09:30 op de fiets stappen voor onze eerste rit hier.
We gaan een ronde rijden over twee cols, de Coll d'Ordino en de Collada de Beixalís.
Na een kleine 6 km afdalen slaan we linksaf en het is meteen werken geblazen op eerste meters van de Coll d'Ordino.
Iedereen moet nog wennen en het is ook wel meteen gemeen steil.
Het is een prachtige weg die naar boven slingert.
Ik raak aan de praat met Bert uit Malden die met een groep van 24 man in deze omgeving aan het fietsen is.
Eigenlijk op zelfde manier als wij en ook met veel passie voor fietsen in de bergen.
Er staat elke kilometer een bord met de af te leggen afstand en gemiddeld stijgingspercentage van aankomende kilometer.

Boven is er wat disussie over het vervolg, maar we besluiten allemaal de tweede klim ook te doen.
Na een prachtige afdaling starten we als snel aan de Collada de Beixalís.
Ach denk ik, het is maar 6.5 kilometer en dat moet niet al te lastig zijn.
Hier heb ik me behoorlijk vergist. Het start meteen met 13% en een paar pittige hairpins.
En dat gaat ook nog een behoorlijk stuk zo door.

Het is echter ook een hele mooie klim waar geen auto's en motoren mogen komen.
Je bent helemaal op jezelf aangewezen en het is rijden van bocht naar bocht en van bord naar bord.
Soms kun je mooi naar beneden kijken en ik zie Henk verrassend goed omhoog rijden, ondanks zijn gemopper over de percentages.
Kees blijkt omgekeerd en rijdt door het dal terug.
Als we allemaal boven zijn duiken we naar beneden en rijden we terug naar ons huisje.

Allemaal kunnen we een nieuw vlaggetje, een Länderpunkt, toevoegen aan onze palmares door onze eerste klim in Andorra.

Vandaag 50 kilometer en 1450 hoogtemeters.

Start van Coll d'Ordino.	Pasbord Coll d'Ordino.	Start van Collada de Beixalís.

Steil begin Collada de Beixalís.	Fraai gekleurde hairpin.	Henk is nog net zichtbaar.

Vanochtend regent het en het regent ruim.
Het gaat in de loop van de ochtend wel opklaren en we besluiten om dan maar eerst boodschappen te doen.
Ik ga samen met Theodoor op pad en we gaan eerst op zoek naar een bank, omdat ik graag euromunten van Andorra wil scoren.
Bij de bank verwijst een aardige dame me door naar een postzegel- en muntenwinkeltje.
Na bezoek aan de supermarkt zoeken we het winkeltje op.
Als ik aan de deur voel is het gesloten, maar een oude man laat me toch binnen.
Hij spreekt geen woord Engels en ik nauwelijks Spaans.
Maar we komen eruit en ik loop naar buiten met 3 series euromunten voor een redelijke prijs.

Het is inmiddels droog en we stappen rond 12:00 op voor de rit naar de "Port de Cabús" met een top op 2302 meter.
Als we aan deze beginnen staat er al snel een tweede bord met de naam "Estació de Pal".
Blijkbaar lopen beide beklimmingen een stuk gelijk op. Dit gaat later voor de nodige verwarring zorgen.

De borden die op elke kilometer geven beide beklimmingen aan. De Port de Cabús staat onder de Estació de Pal.
Het is een behoorlijke klim die steeds rond de 8-9% schommelt. Opvallend is hoe breed de weg is.
Op ongeveer de helft splisten de 2 beklimmingen en wij gaan rechtsaf, waar we nog 9 kilometer te gaan hebben.
Boven de boomgrens kun je de weg in de verte zien gaan en het is hier ontzettend rustig.

Ik kom Daniël tegen die naar beneden rijdt en als ik met Theodoor boven kom zien we Arend niet. Hij zat zeker voor ons.
Er lopen paarden op de top en verder is er helemaal niks. Gelukkig wel een pasbord.
Ik snap overigens niet waarom er zo'n mooie brede weg naar boven loop naar niks. Vreemd.
Als we afdalen komen we Henk en Anton tegen. Even later ook Arend.
Hij is bij de splitsing linksaf gegaan en kwam pas boven in dorp Pal erachter dat hij fout zat.
Hij heeft blijkbaar het bovenste deel van de borden gevolgd.

We dalen allemaal stuk af tot een heerlijk terras waar we koffie en cola drinken.
Henk en Anton gaan meteen terug naar huis. Ik rij met Daniël, Theodoor en Arend (hij tweede keer) nog door naar Pal.
Dit en een soort fietsparadijs, waar je alle takken van fietsen kunt beoefenen.
Er is ook een kartbaan en Arend besluit een rondje met de fiets over de baan te doen. De eigenaar is hier overigens niet blij mee.
Hierna is het afdalen naar huis.
Wat een heerlijke ne mooie dag wat dit.

Vanavond is het huldigen geblazen. Henk naar saffier (125), Anton naar diamant (100) en Arend naar platina (75).

Vandaag 55 kilometer en 1325 hoogtemeters.

Start van Port de Cabús.	Beide beklimmingen op zelfde bord.	Iets creatiefs onderweg.

Weg verdwijnt in de verte.	Pasbord.	Theodoor praat met paarden.

Het dreigt in de loop van de ochtend te gaan regenen en we besluiten met een aantal (Daniël, Kees, Arend, Theodoor en ik) vroeg te starten voor de klim naar Arcalis.
We treden vandaag in de voetsporen van Tom Dumoulin die hier in 2016 de etappe won in de Tour de France.

Na een paar kilometer fietsen staat het bord voor de officiele start van de klim. Het 10.5 kilometer en 6.9% gemiddeld.
Het is een rustige weg met onderweg 2 lawinetunnels.
Op de ingang van de tweede tunnel staan de 3 doorkomsten van de Tour de France. De laatste was in 2016.
Na de tunnel zie je in de verte boven de grote metale ring al staan, waar deze klim bekendom is.

Nu volgt het mooiste stuk van de klim, een fraaie serie haarspeldbochten.
Na deze bochten kun je fraai naar beneden kijken en ik zoek naar de beste plek om een foto te maken.
Eerst door het gaas en later vanaf een rotspuntje waar je het beste uitzicht blijkt te hebben.

Kort na de bochten staat de grote ring, maar deze wordt overspoeld door een groep toeristen die net uit een touringcar zijn gestapt.
Ik pak de foto wel op de terugweg en fiets door.
Boven is het een en al ski-station en gelukkig een pasbord.
Daniël gebruikt de zelfontspanner om een foto van ons te maken onder het bord.

Als we beneden komen begint het te regenen. We waren net op tijd.
Vanmiddag eens een kijkje nemen in de stad.

Vandaag 26 kilometer en 750 hoogtemeters.

Start van klim naar Arcalís.	De Tour kwam hier 3 keer.	Kees op weg.

Foto van de dag.	De ring (zonder toeristen).	Groep op de top.