We zijn deze reis begonnen in Nijkerk waar we met de Toyota bus naar IJmuiden zijn gereden.
Hier op de nachtboot gestapt naar Newcastle, een oversteek van bijna 17 uur.
Vervolgens plaatsen aangedaan in Schotland, Engeland en Wales als in het kaartje rechts.
Daarna terug naar Harwich en met de nachtboot naar Hoek van Holland, een oversteek van 8 uur.

Een avontuur van 16 dagen in totaal.

1 nacht op de boot van IJmuiden naar Newcastle,
4 nachten in Inverness,
4 nachten in Alston,
3 nachten in Bala,
2 nachten in Brecon,
1 nacht op de boot van Harwich naar Hoek van Holland.

We hebben 23 beklimmingen gereden in 3 landen (Schotland, Engeland, Wales) met in totaal 11.270 hoogtemeters.

Gisteren met de Toyota bus vertrokken naar IJmuiden voor de boot naar Newcastle.
Met mij reizen Daniël, Frank en Bert. Kees en Elma zullen we straks op de boot ontmoeten.
In IJmuiden kunnen we al snel aan boord en droppen onze spullen in kamer 1062 op het tiende dek.

Als de boot is vertrokken kunnen we al snel aanschuiven aan het dinerbuffet.
Hier kom je echt niks tekort. Tjonge wat een keus aan gerechten.

Overnachten met 4 in een kleine hut is trouwens ook weer een heel avontuur.
Daniël wurmt zich in het bovenste bed met de nodige moeite.
Erin is lastig, maar later blijkt dat eruit komen zeker zo lastig is.

De volgende ochtend rijden we na een prima ontbijt richting Schotland.
Wat een mooie omgeving en wat een Schots weer; zon afgewisseld met een paar pittige buien.
Eindbestemming voor de komende dagen is Inverness, een stad gelegen in de buurt van Loch Ness.

We hebben een prachtig huis vrijwel in de binnenstad. Helemaal niks mis mee.
Uiteraard eten we s'avonds in een typisch Britse pub met de naam "Johnny Foxes".

Klaar voor vertrek.	De boot ligt al klaar.	Slapen valt niet mee.

Lekker warm op achterdek.	Ons huis.	Loch Ness River door Inverness.

Gisteravond hebben we nog een route gemaakt die we vandaag willen gaan fietsen.
We wilden eigenlijk rond het meer van Loch Ness, maar de westkant van het meer is een drukke doorgaande weg voor de toeristen en die willen we liever niet fietsen.

Rond 10:00 stappen we op de fiets. Regenkleding aan en gewapend tegen de kou.
Er is hier werkelijk geen meter vlak en we rijden op en af langs de oostkant van het meer richting Fort Augustus, wat aan het einde van het meer ligt.
Op deze rustige weg staan bordjes voor fietsers om de "Loch Ness" route te kunnen fietsen.
Soms zitten we zelfs even op een fietspad.

Na zo'n 40 kilometer begint de klim met de onuitspreekbare naam "Carn an t-Suidhe".
Deze doet me heel erg aan de Sognefjellet in Noorwegen denken. Je ziet de weg steigen via onregelmatige hobbels.
Het waait flink en het miezert de hele tijd.
De klim loopt fraai door het typische landschap van de Schotse Hooglanden.
Boven houdt Kees het voor gezien en besluit terug te rijden.
Ik daal met de anderen af naar Fort Augustus en zie alvast waar we straks nog tegenop moeten.
In Fort Augustus genieten we van een heerlijke sloot koffie en een stuk taart.

We zijn lekker opgewarmd en kunnen meteen weer omhoog. Een klim van zo'n 8 kilometer met uitschieters van 13%.
Het is niet geheel onbelangrijk dat deze kant een heus klimgeitenpunt is.
Trots komen we allemaal boven en Frank krijgt de felicitaties voor zijn 250ste punt, wat status "Topaas" betekent.
Een zwaar verdiend punt in een epische rit (zo moest ik het van hem verwoorden).
Gelukkig is het vanaf de top bijna alleen nog afdalen naar Inverness.
Kees is gelukkig ook terug en Elma zorgt voor koffie en thee.

Het is nog wel leuk om te benoemen dat de Schotten erg vriendelijk zijn en de fietsers veel ruimte geven op de weg.
Verder gespot: veel schapen, paar ander fietsers, een eekhoorn en een vos.

Vandaag 110 kilometer en 1240 hoogtemeters.

Song of the day: "Scottish Rain" van The Silencers.

Klaar voor de start.	Bordje met "Loch Ness" route.	Blik op Loch Ness.

Op weg naar Fort Augustus.	Bumpy road.	Blik vanaf "Carn an t-Suidhe".

Het is vanochtend droog en we plannen vandaag de rit over de mooiste pas van Groot-Britannië, de "Bealach na Ba".
Dat deze mooi is hoor en lees je overal en ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, deze is echt fanatastisch!

We rijden naar een gehucht genaamd Tornapress en parkeren daar de bus.
Het is droog, bewolkt, weinig wind en fris.
De eerste paar kilometer lopen lekker en je hebt fraaie uitzichten.
Een Engelsman staat langs de kant er roept dat we geluk hebben met het weer en de drukte vandaag.
Het kan hier namelijk ontzettend druk zijn met verkeer.
De weg is smal en er zijn talrijke zogenaamde "Passing places" om verkeer achter en voor te laten passeren.
Opvallend hoe geduldig en aardig men is, terwijl men soms echte wel even op ons moet wachten.

Na een paar bochten zie je de weg ver voor je uit langs de wand omhoog lopen.
Het is gedaan met de lage percentages en ik kom op een behoorlijk lang stuk van 16%.
Dit is even ploeteren, maar dat blijkt het allemaal waard te zijn.
Er volgen een paar haarspeldbochten en het uitzicht naar beneden is waanzinnig.
Na zo'n 9 kilometer sta je boven en moeten we beslissen of we gaan afdalen naar de andere kant naar Applecross.
Ik lees op de app dat Kees is gevallen en is omgekeerd (lijkt achteraf mee te vallen) en ook Frank vindt het genoeg en gaat terug.
Met Daniël en Bert daal ik af naar Applecross en ook deze kant is prachtig.
In Applecross is vrijwel niks te doen en we drinken een kop oploskoffie bij een kraampje langs de weg.

Nu moeten we weer een dikke 9 kilometer omhoog en dat lijkt gelukkig mee te vallen.
Hier zit het venijn in de staart en komt er nog een flink stuk 14% voor de wielen.
Boven is het jasjes aantrekken en afdalen naar de bus.

Dit was een fantastische dag en ik denk dat dit één van de mooiste beklimmingen was die ik heb gefietst. Heerlijk!

Vandaag 38 kilometer en 1186 hoogtemeters.

Song of the day: "Road to Nowhere" van Talking Heads.

Eerste haarspelbocht.	Fantastische blik terug.	Plaquette op top.

Bert gaat beginnen vanuit Applecross.	Laatste steile passage gaat beginnen.	Blik terug.

Het is vandaag onze laatste dag fietsen in Schotland en de klim naar de "Lecht" staat op het programma.
Kees en Frank gaan niet meer en ik stap met Bert en Daniël in de bus naar Tomintoul.
Er is daar een ruime parkeerplaats en in de regen beginnen we aan de klim naar het ski-centrum Lecht.
Het wordt na zo'n 15 minuten droog en ik merk dat ik op de steilere stroken te veel kleren aan heb.
De zon komt door als we aan het steilere stuk van de klim beginnen.
Een bord met 20% stemt mij niet heel hoopvol, maar het valt mee. Het blijkt maar 18% te zijn ;)
Het is helemaal open en je kunt enorm ver om je heen kijken. Prachtig landschap.
Daniël zegt "Door het mooie landschap zou je bijna vergeten dat we hier voor de klimgeiten punten komen."
Dat is waar maar alleen de andere kant van de klim telt mee.
Boven zijn er diverse skiliften te zien. Alles is gesloten.

We dalen af naar de andere kant en ik zie weer een bord 20%. Dat gaat straks nog leuk worden.
Na wat kleren uitgetrokken te hebben beginnen we aan de andere kant van Lecht.
Deze is een stuk zwaarder en het is harken op een kilometer van gemiddeld 14%.
Het is een gemiddelde, want op de Garmin zie ik alleen maar hele hoge percentages.
Ook nu is de blik omhoog schitterend en angstaanjagend tegelijk.
Deze klus klaren we ook en het is nu nog lekker afdalen naar de bus.

In een van brandweerstation omgebouwd restaurant drinken we koffie met een muffin.
De eigenaar heeft hier een hele verzameling brandweerprullaria verzameld en verteld hier met veel passie over.

Op de terugweg naar Inverness stoppen we bij de whiskeystokerij van Glenlivet.
Dat is een bijzondere grote stokerij en het is schitterend om al die verschillende flessen te zien staan in de vitrines.
Daniël voelt zich als een kind in een snoepwinkel en kan het niet laten om wat versnaperingen aan te schaffen.

Vandaag 35 kilometer en 742 hoogtemeters.

Song of the day: "Whiskey in the Jar" van Thin Lizzy.

Volg de borden.	De eerste muur dient zich aan.	Op de top.

Harken op 20%.	Schitterend en angstaanjagend.	Daniël kan bijna niet afblijven.

Gisteravond een rondleiding gehad door een plaatselijke whiskeystokerij met de naam "Uile Bheist", wat iets betekent als monster.
Deze stokerij is pas een paar maanden geleden gestart en het is leuk om uitleg te krijgen over het hele proces.
Uiteraard moet na afloop ook even geproefd worden.

Vanochtend nemen we afscheid van Elma en Kees en reizen wij door naar Alston in Engeland.
We laten Schotland met weemoed achter, maar we hebben ook wel zin in weer een nieuw hoofdstuk in ons avontuur.
Als we het plaatsje Lockerbie op de borden zien staan besluiten we even een kijkje te nemen bij het monument ter nagedachtenis aan de vliegtuigramp van 21 december 1988.
Je wordt wel even stil als je al die namen op de gedenkmuur ziet staan.

Onderweg zien we de typische muurtjes die weilanden van elkaar scheiden.
We zitten blijkbaar ook dichtbij restanten van Hadrian's Wall, een muur uit de Romeinse tijd.
Die gaan we deze dagen vast nog wel bekijken.

Als we in ons hotel in Alston, de Cumberland Inn", arriveren zitten we meteen in Engelse sferen.
Zeer aardige mensen die ons echt als gasten behandelen.

De weersberichten voor morgen zijn goed en ik heb nu al zin in een paar fijne beklimmingen in Engeland.

Song of the day: "Another Brick in the Wall" van Pink Floyd.

Whiskeystokerij.	Gedenkmuur Lockerbie.	Hotel "Cumberland Inn".

We stappen op met droog weer en rijden meteen de Hartside Pass op.
Dit is een goed lopende asfaltweg zonder bomen langs de kant, zodat het zicht vrij is.
Op de top staat een heus pasbord en dat maakt me meteen blij.
Je moet wel even foot omrekenen naar meters.
De afdaling is prima en niet al te moeilijk.

Het is nu op en af (er is geen meter vlak) door typische Engelse dorpen met namen als Gamblesby, Melmerby, Ousby, Skirwith en Milburn.
Na zo'n 33 kilometer gefietst te hebben begint de klim naar het hoogste asfalt van Groot-Britannië, de Great Dun Fell, met een hoogte van 850 meter.
Dit is zo'n klim die je niet gauw zal vergeten.
Het is een loeder van jewelste. Stukken van 16 tot 19% en zelfs uitschieters naar 21% op prima nieuw asfalt.
Er mag geen gemotoriseerd verkeer op deze weg en dat is maar goed ook.
We kruipen omhoog en moeten zelfs laveren om niet om te vallen.
De uitdrukking "dubbel gevouwen op de fiets" kan weer van stal gehaald worden.

Op de top staat een radarstation en de grote witte bol komt steeds dichterbij.
Na zo'n 8 kilometer ben je boven en kun je nagenieten van deze zware maar heel fraaie klim.
Ik hou zelf wel van zo'n uitdaging eerlijk gezegd. Moet ook niet te makkelijk worden om een klimgeitenpunt te verdienen.

Het uitzicht boven is fenomenaal, maar het waait ook behoorlijk.
Tijdens het afdalen is het goed opletten en je stuur goed vasthouden.

We gaan op zoek naar een plek voor koffie en vinden die in Melmerby.
Het is inmiddels behoorlijk zonnig geworden en we kunnen lekker buiten zitten.
Nu moeten we de Hartside Pass weer van de andere kant omhoog.
Dit is een loper met percentages tussen 4 en 6% en we hebben gelukkig de wind mee.
Boven is het 8 kilometer afdalen naar Alston en nagenieten op het terras van ons hotel.

Vandaag 85 kilometer en 1725 hoogtemeters.

Song of the day: "Highway to Hell" van AC/DC.

Tussen de muurtjes door.	Pasbord!.	Radarstation zichtbaar in de verte.

Frank en Bert dubbel gevouwen.	Schitterende weg omhoog.	Boven op Great Dun Fell.

We hadden vandaag snode plannen, maar die werden iets anders door de regen.
We wilden vanuit Ambleside de twee passen, Wrynose Pass en Hardknott Pass, fietsen van beide kanten.
Frank neemt een rustdag en ik vertrek met Daniël en Bert naar Ambleside in het Lake District.
Dit is echt een heel andere omgeving met veel toeristen, waarschijnlijk door de fraaie meren aldaar.

We stappen op en rijden naar de voet van de Wrynose Pass.
Hier komt een waarschuwing dat op deze route passages van 30% zullen opduiken.
Enigzins geschrokken fietsen we naar boven en komt nog een waarschuwing van 'slechts' 25% langs.
Deze wordt ook inderdaad aangetikt. Dit is echt heel pittig!
Het is wel weer een hele fraaie weg met mooie vergezichten.

Boven vindt Bert het wel genoeg en keert om. Ik rij met Daniël naar beneden naar de voet van de volgende pas, de Hardknott Pass.
We zien de weg omhoog lopen als het begint te druppelen.
Druppels wordt regen en we twijfelen of we verder moeten gaan.
Klimmen in de regen lukt wel maar afdalen met 25% is echt heel gevaarlijk.
We draaien om en rijden de Wrynose Pass terug omhoog. Ook hier krijgen we de 20+ percentages te zien.

Als we afdalen (lastig hoor op smalle weg, tegemoet komend verkeer en hoge percentages) komen we Bert ineens tegen.
Samen dalen we af en als we in de bus stappen begint het echt flink te regenen. Net op tijd terug.
Ondanks het missen van de Hardknott Pass een mooie dag.

Vandaag 30 kilometer en 780 hoogtemeters.

Song of the day: "Like a Mountain" van Soulsister.

Waarschuwing voor 30%.	Wrynose is linksaf.	Waarschuwing voor slechts 25%.

Schitterende weg en omgeving.	Laatste stuk met 25%.	Blik terug naar beneden.

Het is onze laatste dag in Engeland en het is mooi weer als we op de fiets stappen.
We fietsen Alston uit voor een rondrit over 4 beklimmingen.
Het is meteen al raak als we het dorp verlaten en borden van 15% en 17% ons al waarschuwen voor wat er komen gaat.
De eerste klim heeft als naam "Killhope Cross" en tikt deze percentages zeker aan.
We komen door dorpen met namen als Nenthead, Wearhead en Irishopeburn.
In dit gebied waren vroeger veel mijnen en je ziet steeds borden naar musea hierover.

Als we in St. Johns Chapel arriveren is het rechtsaf omhoog naar "Chapel Fell" (ook wel "Harthope Moss" genoemd).
Al gauw zie je de weg al ver voor je uit omhoog lopen en het lijkt hier wel gewoonte, het venijn zit weer in de staart.
De weg loopt vrijwel recht vooruit en Frank merkt terecht op "Er is hier toch ruimte genoeg voor een paar haarspeldbochten?"
Boven is, behalve veel schapen, weer niets te zien.
Frank en Bert gaan door naar beneden. Daniël en ik gaan terug en nemen een extra lus.

In deze extra lus zit de klim "Swinhope Head".
Dit blijkt wel een hele mooie klim te zijn.
Het is een smalle weg waar volgens mij bijna niemand komt.
Ik vraag me echt af waarom er hier een weg is aangelegd in de middle of nowhere.
Plotseling staat er een hek op de weg met een bord dat je deze netjes weer dicht moet doen als je erdoor gaat.
Het is een bijzonder en totaal ander landschap dan de vorige klim.
Boven is uiteraard helemaal niks en we dalen af naar het dal op zoek naar koffie.
Die vinden we bij een tentje bij een watervalletje, waar blijkbaar veel publiek op af komt.

De laatste klim "Yad Moss" is niet moeilijk en hobbelt met lage percentages terug naar Alston.
We ploffen tevreden op het terras in de zon. Heerlijke afsluiter van Engeland.
Morgen rijden we naar Wales.

Vandaag 75 kilometer en 1520 hoogtemeters.

Song of the day: "Dancin' Fool" van Frank Zappa.

Waarschuwing voor 17%.	Chapel Fell.	Chapel Fell.

Swinhope Head.	Swinhope Head.	Swinhope Head.

Vanochtend uit Alston vertrokken richting het dorpje Bala in het noorden van Wales.
We hebben een kleine omweg gemaakt om het dorp met de langste plaatsnaam te bezoeken "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch".
Deze naam is 58 letters lang. Met klinkers zijn ze hier zowiezo niet erg scheutig.
Op weg hier naar toe passeren we ook nog Conwy, waar Drew Pritchard woont uit de serie "Salvage Hunters".

Bij het station van "Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch" staat een bord waar ook geschreven staat hoe je het moet uitspreken. Zelfs dat is lastig.
Ik ken dit station nog uit een aflevering van Bassie en Adriaan, waarin Bassie de naam feilloos kon uitspreken.
Zoek het fragment maar eens op op YouTube. Heel grappig.
Ik weet dat mijn nichtje Joyce het ook kan uitspreken. Knap hoor!

We rijden verder naar Bala dwars door het nationaal park Snowdonia.
In Bala hebben we een hoekhuis. Zonder schuur dus de fietsen moeten in de woonkamer.

Song of the day: "Happy Station" van Fun Fun.

Station met de naam.	Hoe uit te spreken.	Ons huis in Bala.

Vanochtend staat het hard te regenen. De start wordt met minimaal een uur uitgesteld.
Als we opstappen voor de eerste kilometers in Wales begint het wederom te regenen.
Dit houdt het eerste uur niet op en pas als we in Tanygrisiau arriveren is het droog.
We komen bij de voet van de stuwdam "Stwlan Dam" waar alleen voetgangers en fietsers naar boven mogen. Dat laatste weten we niet zeker overigens.
Het is wel even de fiets over het hekje tillen, waarna een prachtig geasfalteerde weg via 9 haarspeldbochten omhoog loopt tot op de stuwdam.
Het uitzicht is fantastisch en zeker als de zon doorkomt is het lekker fietsen.
Boven worden de nodige foto's gemaakt en rijden we terug naar Bala.

Daniël en ik pakken nog een extra hupje (3 km gemiddeld 10% slechts) over de "Ffynnon Eidda". We zijn er nu toch.
Het is inmiddels prachtig weer geworden en we kunnen ver kijken door de bergen.

Vandaag hebben we de trilogie voltooid een klimgeiten punt gescoord in Schotland, Engeland en Wales.

Vandaag 85 kilometer en 1830 hoogtemeters.

Song of the day: "Jump Around" van House of Pain.

Mogen wij hier verder?	Fietsen over het hek.	Blik terug.

Bochten beneden.	Rechts de stuwdam.	Extra hupje.

Het is weer regen vanochtend, maar niets gaat ons tegen houden om toch te fietsen.
Ik start met Bert (die graag in de regen fietst) voor een kleine ronde. Frank gaat niet en Daniël gaat later.
We rijden langs het meer "Llyn Tegid" naar het zuiden en na het meer begint de eerste klim met de onuitspreekbare naam "Bwlch-y-Groes".
Dit is 8 kilometer over een smalle weg met zeer onregelmatige stijgingspercentages. Het laatste deel is lastig en even wordt de 17% aangetikt.
Boven regent het behoorlijk en we duiken gauw naar beneden.
Het uitzicht is wederom zeer de moeite waard en het is ontzettend rustig op deze wegen.
In de afdaling zitten stukken slecht wegdek en zelfs een keer een overspoelde weg.

Bij het meer "Llyn Llanwddyn" (mooi uitzicht) begint de klim naar de top van de Hirnant Pass.
Een groepje dames op de fiets is verbaasd dat we klim op gaan.
Al gauw ervaren we waarom ze dat gezegd hebben. Er volgt een zeer steil stuk waar de 18% op de Garmin verschijnt.
Het is wel een hele mooie smalle weg door het bos.
Als we uit het bos komen is het weer open en schijnt de zon.
We rijden over de top zonder enig teken dat het hier om een top gaat (jammer hoor) en dalen af.
De afdaling is heerlijk en zeer overzichtelijk.
Beneden kijk ik om en zie hoe mooi deze kant van de Hirnant Pass is.
Bert ziet een extra klim ook wel zitten en zo rijden we weer omhoog. We zijn er nu toch.

Als we weer afdalen zit er ineens een snodaard in een klimgeiten tenue in ons wiel.
Daniël heeft ook dezelfde ronde gereden en heeft, net als wij, op de top van "Bwlch-y-Groes" een nat pak opgelopen.
Samen rijden we terug naar Bala.

Vandaag 45 kilometer en 970 hoogtemeters.

Song of the day: "Only Happy When it Rains" van Garbage.

Bwlch-y-Groes.	Pas op voor wildroosters en fietsers.	Bijna boven op Bwlch-y-Groes.

Het meer "Llyn Llanwddyn"	Afdaling Hirnant Pass.	Klim Hirnant Pass.

Vanochtend vertrokken vanuit Bala naar Brecon in het zuiden van Wales, onze laatste stop deze reis.
Onderweg komen we door het plaatsje Rhayader.
Ik herken deze naam als titel van een nummer van de band Camel op het album "The Snow Goose".
Zou deze titel hier vandaan komen?

We hebben in Brecon weer een hotel en deze heet Old Castle Farm.
Klein knus hotel en ik denk dat we bijna de enige gasten zijn. Wederom zeer aardige mensen.

De zon schijnt inmiddels en rond 14:30 stappen we op voor een rit naar de top van "Llangynidr Mountain".
We rijden door zeer smalle weggetjes met aan 2 kanten hoge heggen.
Automobilisten zijn erg vriendelijk en wachten netjes tot we langs zijn.
Na zo'n 20 km in het dorpje Llangynidr buigen we rechtsaf en start de klim.
Het is een brede weg die je op een gegeven moment naar boven ziet kruipen.
Laatste deel is gemeen steil en er staat behoorlijk wat wind.

Frank en Bert gaan zelfde weg terug. Ik maak met Daniël de grote ronde af.
We rijden lange tijd over een heus fietspad en passeren vervolgens diverse stuwmeren.
Het is op en neer en het aantal hoogtemeters schiet omhoog.
Daniël weet een route om een drukke weg heen. Nou dat is een extra klim met percentages in de dubbele cijfers.
Wel een mooie afsluiter van een mooie dag.

Vandaag 75 kilometer en 1280 hoogtemeters.

Song of the day: "Rhayader" van Camel.

Hotel "Old Castle Farm".	Rhayader.	Smalle weggetjes.

Llangynidr Mountain.	Llangynidr Mountain.	Stuwdam.

Het komt met bakken uit de lucht en we concluderen dat fietsen vandaag geen zin heeft.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat de benen ook aardig vol zitten van de afgelopen weken fietsen.
We gaan een echt kasteel bezoeken en wel "Caerphilly Castle" in het plaatsje Caerphilly.
Het is inderdaad het mooiste kasteel wat ik ooit gezien heb.
Je kunt ook binnen kijken en uiteraard doen we dat ook.

In de buurt van het kasteel staat ook nog een beeld van de komiek Tommy Cooper die geboren is in Caerphilly.

Morgen rijden we naar het oosten van Engeland om nachtboot te pakken van Harwich naar Hoek van Holland.
Onderweg willen we nog een aantal dingen gaan bekijken.

Song of the day: "Knights of Cydonia" van Muse.

Caerphilly Castle.	Caerphilly Castle.	Tommy Cooper.

We gaan van Brecon helemaal naar het westen van Engeland om de nachtboot te pakken van Harwich naar Hoek van Holland.
Deze gaat pas om 23:00 en dus kunnen we als ware toeristen een aantal dingen bekijken onderweg.

Eerste stop is "Raglan Castle".
Raglan Castle is een laat-middeleeuws kasteel net ten noorden van het dorp Raglan in het graafschap Monmouthshire in het zuidoosten van Wales.
We gaan niet naar binnen maar nemen gauw een paar foto's van dit wel heel fraaie kasteel.

Volgende stop is "Stonehenge".
Het grote monument bestaat uit een aarden wal rondom een cirkelvormig arrangement van grote, primitief bewerkte, staande stenen en is één van de beroemdste prehistorische locaties op aarde.
Ik was hier 30 jaar geleden al eerder en toen kon ik 100 meter van het monument komen en foto's maken met een paar andere toeristen.
Tijden zijn veranderd en het is vandaag de dag een trekpleister van jewelste.
Je moet een dikke 2 kilometer verder parkeren en een ticket kopen voor de pendelbus.
Hier staan enorme rijen en wij besluiten er gewoon heen te lopen.
Het is de wandeling waard en het lukt om toch een paar mooie plaatjes te schieten.
Het romantische is er helaas wel vanaf door het massatoerisme.

We rijden ook nog even langs een ander bijzonder verschijnsel, de "Uffington White Horse".
Het Witte Paard van Uffington is een uitgesneden figuur, een geoglief, van een paard op een heuevel.
De figuur is een lijntekening van een paard, in elegante lijnen uitgesneden en wit door de onderliggende kalklaag.
Het is ruim 123 meter lang en eigenlijk alleen maar goed te zien vanuit de lucht.
Dit paard siert ook de hoes van het album "English Settlement" uit 1982 van de Engelse band XTC.
Hier geen massa's volk maar een enkeling die het paard wil aanschouwen.
Een heel bijzonder iets.

Vanaf hier rijden we door naar Harwich waar we de boot oprijden op weg naar huis.
Het avontuur zit erop en was heel bijzonder.
Ik wil onze chauffeurs Daniël en Bert bedanken voor hun kunsten om links te kunnen rijden.
Ook een woord van dank aan Frank die alles weer helemaal onder controle had.
Het lijkt lang geleden maar ook Kees en Elma bedankt voor jullie enthousiasme in Schotland.
Het was wederom een enerverende en prachtige reis door 3 bijzondere landen en een reis waar ik nog lang met plezier op zal terugkijken.

Song of the day: "Senses Working Overtime" van XTC.

Raglan Castle.	Stonehenge.	Uffington White Horse.