In heel België zijn er maar 2 klimgeitenpunten te scoren en ons plan is om deze vandaag op te rapen.

Broer Bert heeft een grote bus geregeld en pikt om 07:00 Frank en mij op.
Bij Arnhem pikken we Daniël op en met vier rijden we naar Werbomont, gelegen langs de E25 in de Ardennen.
Het is opvallend rustig op de wegen (hoezo Zwarte Zaterdag?) en de zon komt lekker door.
We parkeren op een carpoolplaats bij Werbomont en stappen op de fiets.

We fietsen naar het zuiden richting Manhay en komen over 2 kleine beklimmingen die geen probleem geven.
De hele route bevat 13 beklimmingen, waaronder 3 hele pittige.

In het dorpje La Roche-en-Ardenne draaien we linksaf de Col de Haussire op.
Dit is volgens Cotacol, een Belgisch standaardwerk waarin de duizend zwaarste beklimmingen voor fietsers in België staan beschreven, de zwaarste klim van België.
Het is een inderdaad een pittig ding van dik 4 kilometer met een vreselijk steil stuk in het begin en na een korte afdaling een tweede lastige trap.
Bovenop een foeilelijk geel pasbord en een monument ter ere van de Belgische wielrenner Claude Criquielion, een man uit deze streek.
Trots steken we hier allemaal een heus klimgeitenpunt in onze zak, maar dat is helemaal niet belangrijk ;)

We dalen af en rijden terug en gaan in noord-oostelijke richting naar Stavelot.
Voor we in Stavelot zijn pakken we koffie bij een "friterie".
Het dorpje Coo ligt niet ver van Stavelot en hier ligt de voet van de Thier de Coo.
Deze fietste ik in de jaren tachtig al en heeft destijds veel indruk op mij gemaakt en doet dat nu weer.
Dit is een hele lastige klim waarbij ik percentages van 14 tot 17% op de Garmin zie verschijnen.
Ben verbaasd dat dit eigenlijk geen klimgeitenpunt is.

Na een steile afdaling zijn we weer in Stavelot en beginnen aan de Côte de Stockeu.
Wat moet ik hier over zeggen. Deze ken ik al langer en het blijft een flinke kluif.
Op het asfalt staat overal "Remco" als aanmoediging voor Remco Evenepoel.
Na 1 kilometer staat het monument ter ere van Eddy Merckx en daar moeten we uiteraard even voor stoppen.
De site Climbfinder heeft de "Super Stockeu" bedacht en dat betekent nog 3 kilometer extra klimmen.
Er zit een kleine afdaling in, maar daarna is het wederom flink aan de bak.
Dit is zeker een klimgeitenpunt waard en dit is terecht de tweede zwaarste klim van België.

We fietsen nu weer westelijk terug naar Werbomont, waar we tevreden een cola en 0.0 biertje drinken uit de koelbox van Daniël.

Vandaag 110 kilometer en 2040 hoogtemeters.

Op de Col de Haussire.	Nog "slechts" 2.8 kilometer.	Foeilelijk pasbord en monument.

Thier de Coo gaat beginnen.	Op de Thier de Coo.	Onderaan de Côte de Stockeu.

Op de Côte de Stockeu.	Monument Eddy Merckx.	Bert sluipt mee in wiel van Frank.

Daniël was in Nijkerk en samen met Frank besloten we een rit te maken langs kastelen, een terugkomend thema.
Eerste doel was Doorn, waar Huis Doorn staat wat vooral bekend is door de Duitse ex-keizer Wilhelm II, die er van 1920 tot zijn dood in 1941 woonde.
Deze Wilhelm II is niet echt van onbesproken gedrag met name ten opzichte van de Eerste Wereldoorlog.
Wil je hier mee over weten dan staat er online heel veel over geschreven.
Het huis is fraai gelegen en een foto waard.

Tweede stop is kasteel Amerongen, dat ik echt nog nooit had gezien.
Nou is die zonder toegangsticket ook nauwelijks te zien en ik moest het doen met een blik door het hek en een foto van de zijkant.

We steken met de pont over en fietsen over de dijk naar Rhenen, waar we over de brug weer aan de juiste kant komen.
Onze normale koffietent is gesloten en we belanden bij de plaatstelijke bakker op het terras.
Goeie koffie en appeltaart overigens.
We fietsen over de Koerheuvel en Defensieweg (blijft mooi) naar Veenendaal en terug via Achterveld naar huis.
De weg is nat als we richting Nijkerk komen en we hebben een forse bui gemist, of eigenlijk niet :)

Vandaag 105 kilometer en 340 hoogtemeters.

Huis Doorn.	Kasteel Amerongen.

Ik had het het idee om eens naar de Zaanse Schans te fietsen.
Een route gemaakt en het zou ongeveer 65 km enkele reis moeten zijn.
Waarom Zaanse Schans?
Nou ik heb het nog nooit de molens gezien en wilde wel eens 1 van onze nationale toeristenattracties gaan zien.

Samen met Frank stap ik op en tot de Hollandse Brug kan het op de automatische piloot.
Daarna is het opletten geblazen en via Amsterdam Noord fietsen we richting Zaandam.
Als we de molens naderen is het al drukker met toeristen.
Op de brug over de Zaan maak ik foto's van de molens en we rijden ook nog even naar de ingang van hele gebeuren.
Hier bussen uit Duitsland, Polen en Roemenië en ik hoor alleen maar vreemde talen.
Nog even een foto maken vanaf de polderkant en weer richting huis.

We eten en drinken (kiwi water?) wat bij een pompstation en fietsen langs Muiden, waar ik even een foto maak van het Muiderslot.
Via Naarden fietsen we naar huis.
Wat een heerlijke dag!

Vandaag 145 kilometer en 475 hoogtemeters.

Zaanse Schans.	Zaanse Schans.	Muiderslot.

Het avontuur zit erop.
Ik heb veel beklimmingen van mijn wensenlijstje af kunnen vinken waaronder de Passo Rolle, Monte Grappa, Passo Manghen en Rossfeld Panoramastrasse.
Ook een mooi weerzien met de Passo dello Stelvio en de Kaunertaler Gletscherstrasse.

De afgelopen 2 weken heb ik 610 km gefietst met maar liefst 16.605 hoogtemeters.
Ook een aantal klimgeitenpunten kunnen scoren in Oostenrijk (Schöneben, Gfrans, Langhaus, Kaunertaler, Silvretta, Parditschhof, Novelleshof), Italië (Stelvio, Rolle, Monte Grappa, Manghen), Duitsland (Rossfeld) en Zwitserland (Samnaun).

Het weer is vanochtend beter dan gisteren en we brengen een toeristenbezoek aan de Königsee.
Dit is een prachtig meer waar we een bakje koffie drinken.
Terug bij het huis ga ik samen met Daniël, die weer energie heeft, nogmaals de Rossfeld Panoramastrasse fietsen, maar nu andersom.
Ook deze kant, die start in Unterau is geen weggever.
Net als gisteren harken naar boven, maar nu met een zonnetje en veel meer uitzicht.
Boven zie ik een pasbord dat ik gisteren niet zag en je kunt nu ver om je heen kijken.
Samen dalen we af en sluiten we 2 weken fietsen in Oostenrijk, Zwitserland, Italië en Duitsland af.
Morgen naar huis en daar zijn we allemaal hard aan toe.

Vandaag 35 kilometer en 1080 hoogtemeters.

Blik op Berchtesgaden.	Ook aan deze kant moet tol betaald worden.	Pasbord.

Daniël is nog steeds ziek en Frank gaat ietsje beter.
Na een goed ontbijt ga ik met Bert samen een een rit maken op de fiets.
Het is twijfelachtig weer maar wel droog als we aan de klim naar de Rossfeld Panoramastrasse gaan beginnen.
Het is meteen steile wandrace want de teller gaat meteen boven de 12% en tikt een kilometer later zelfs de 24% aan.
Mijn voorwiel komt soms los van de grond en Bert gaat zelfs een klein stukje lopen.
Intussen is het gaan regenen, maar het wordt vervolgens droog en daarna weer motregen, kortom heel wisselvallig.
Ter hoogte van de Obersalzberg is de afslag naar de Rossfeld Panoramastrasse en staan we voor de tolpoort.
Wij kunnen door een hekje manouvreren en verder omhoog.
Door het niet heldere weer gaat vrijwel niemand tol betalen en hebben we weg vrijwel voor onszelf.
We krijgen beter percentages en trappen lekker omhoog.
Bijna boven een paar haarspeldbochten en wederom een heel steil stukje.
Boven is het mistig en gaat het harder regenen.
We dalen de andere kant af en komen weer heelhuids terug bij het huis.
Een ervaring rijker!

In de middag rijden we naar het Kehlsteinhaus (Adelaarsnest) waar Adolf Hitler veelvuldig verbleef in de oorlogsjaren.
Je gaat er met een bus naar toe en via een gouden lift van 125 meter kom je in het huis.
Het is inmiddels een stuk meer helder geworden en we kunnen genieten van fraaie uitzichten rondom.
We hebben ook mooi zicht op de Rossfeld Panoramastrasse die we vanochtend gefietst hebben.

Vandaag 25 kilometer en 1070 hoogtemeters.

Volg de borden.	Er moet tol betaald worden.	Wij kunnen gratis langs.

Hoogteborden langs de weg.	1 van de 3 haarspeldbochten.	Zicht op de weg.

Vanochtend uit Feltre vertrokken en naar Berchtesgaden gereden in het zuidoostelijke puntje van Duitsland.
We gaan hier 2 dagen fietsen voordat we zondag naar huis rijden.
Als we bij het huis arriveren staat het flink te onweren en te regenen.
Wat vandaag valt kan morgen niet vallen is de uitspraak van de dag.

Helaas is Frank onderweg niet lekker geworden en ook Daniël is niet in orde.
Die ploft meteen in bed en zien we de hele avond niet meer.
We eten die avond wat bij het naastegelegen hotel en liggen allemaal vroeg op bed.
Kijken wat het weer morgen gaat doen.

Sjoerd heeft gelijk gekregen.
Hij heeft ooit de Passo Manghen gefietst en vertelde mij dat het een loeder is.
Tjonge wat heb ik afgezien vandaag en dit kwam mede door de verzengende hitte.

We zetten de auto aan de voet van de klim in het dorpje Castelnuovo.
We zijn met drie, want Bert voelt zich niet fit voor deze opgave.
De klim is 23 kilometer lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7.3%.
Op zich zijn deze getallen wel goed, maar het venijn zit op deze klim in de laatste 7 kilometer, waar ik nog nauwelijks percentages zag onder de 10%.
In het begin loopt het lekker, maar we merken wel dat het vreselijk warm is (34 graden).

Gestaag fietsen we omhoog en rijden we tussen de koeien door, die weinig moeite doen om van de weg te gaan.
Pas als de laatste 6 kilometer aanbreken is het afzien en harken.
Ik tel de kilometers af en kan gelukkig nog wel genieten van de omgeving en de blik naar beneden.
Een banaan is niet voldoende voor deze klim en ik krijg het heel erg lastig en wordt als ik boven kom zelfs even duizelig.
Een liter cola, een koffie en een stuk cheesecake helpen me er weer bovenop.

Het pasbord boven is onleesbaar door alle stickers die onverlaten maar op de borden plakken.
Meestal die f*cking motorrijders die dit helaas leuk vinden.

Wat een klim, wat een loeder en deze nooit meer (zeg ik nu).

Vandaag 45 kilometer en 1670 hoogtemeters.

De pas is open.	Prachtig landschap.	Bordjes met informatie over komende km.

Fraaie haarspeldbocht.	Dit hebben we al gedaan.	Fraaie haarspeldbocht.

Pittige kilometer.	Fraaie terugblik.	Alternatief voor pasbord.

Het is rond 09:30 als we bij het hotel opstappen voor een rit naar de Monte Grappa, weer zo'n iconische klim uit de Giro d'Italia.
Na wat hupjes arriveren we na 8 kilometer in het dorpje Caupo waar de klim gaat beginnen.
Het bord dat het 28 kilometer is naar de top van de Monte Grappa doet me wel een beetje angstig worden.
Zeker als de eerste kilometers steeds dubbele cijfers geven ga ik al gauw over tot lekker rijden en genieten van de klim.
Ik heb vandaag de beste benen van de laatste weken en trap lekker omhoog.
Een stuk met een bord van 17% geeft even wat problemen, maar voor de rest loopt het lekker.

Na zo'n 18 kilometer steek je als het ware over naar een andere berg en is het open en kun je ver om je heen kijken.
Het asfalt is overal prima in orde en dat zal mede te maken hebben met de Giro die hier een paar weken geleden naar beneden kwam.

Zo'n 3 kilometer onder de top staat Daniël met flesjes water en dat is wel heel prettig!.
Als Frank er ook is ga ik met hem verder en Daniël gaat Bert van water voorzien.
Het bord "Cima Grappa 2,4" is fijn wetende dat je er bijna bent.
Boven wachten we op Daniël en Bert en fietsen we door naar het immense monument ter nagedachtenis aan de gevallen soldaten uit de Eerste Wereldoorlog.
Er werd destijds hevig gevochten rond de Monte Grappa en vielen er duizenden slachtoffers.
Er liggen hier bijna 23.000 Italiaanse, Oostenrijkse en Hongaarse soldaten begraven.

We doen de fietsschoenen uit en de slippers aan voor een wandeling naar het monument.
Dat gaat via een hele lange trap met heel veel treden die ons bij het monument brengt.
Het is indrukwekkend en imposant.

Als we terug bij de fietsen zijn drinken we cola en koffie bij het restaurant en dalen we naar Feltre.
Dit is een andere weg dan de heenweg en we komen hier stukken tegen tot 21%.
Ik ben blij dat we deze variant niet opgefietst hebben.

Vandaag 70 kilometer en 1870 hoogtemeters.

De pas is open.	Bord met 17%.	Fraaie rustige passages.

Blik op massief.	Nog 2.4 kilometer.	Pasbord zegt 1750 meter.

Trap naar monument.	Monument.	Monument van zijkant gezien.

Vandaag starten we met de klim van de Passo Rolle.
Deze staat al lang op mijn lijstje met name door de vele haarspeldbochten en het feit dat deze regelematig in de route van de Giro d'Italia zit.

We zetten de auto in Fiera di Primiero (wat een prachtige naam) aan de voet van de ongeveer 23 kilometer lange klim.
Al gauw zie ik het grote blauwe bocht met de mededeling dat de pas open is.
Ik had niet anders verwacht met dit mooie weer.

Op elke kilometer van de klim staan 2 borden, een grote blauwe met de afstand tot de top en een iets kleinere lichtblauwe met wat meer details.
Met name het stijgingspercentage van de komende kilometer is fijn om te weten.
Deze zal overigens op deze klim niet boven de 7% uit gaan komen.
Het eerste deel van de klim kronkelt met af en toe een haarspeldbocht naar boven en steeds heb je uitzicht op het indrukwekkende Dolomieten massief.
Na het dorp San Martino di Castrozza is het nog 10 kilometer te gaan en dit zijn ook de mooiste.
Veel series van bochten met als hoogtepunt een schitterend uitzicht op zo'n serie.
De laatste 2 kilometer kunnen op het buitenblad alvorens de top wordt bereikt na een dikke 22 kilometer op 1984 meter hoogte.

Op de top staat ook een monument ter ere van twee Italiaanse wielerhelden Gino Bartali en Felice Gimondi.
Ik raak bij het monument aan de praat met een aantal Italiaanse wielrenners die de nieuwe klimgeiten kleding erg mooi vinden.
Ze kunnen het helaas niet kopen want ze zijn geen lid :) :)

Vandaag 45 kilometer en 1225 hoogtemeters.

De pas is open.	Borden met afstand te gaan.	Bordjes met meer details.

Blik op massief.	Fraaie blik terug.	Voor de kenners, ha ha ha.

Foto van de dag.	Pasbord.	Monument Bartali en Gimondi.

Vanochtend de laatste VOEKers uitgezwaaid, waarna wij zijn vertrokken naar Feltre in Italië.
Ik ben met Bert, Daniël en Frank en wij gaan komende dagen wat passen aftikken.
Na een reis van 4 uur, mede door een slechte chauffeur in een Renault Captur, arriveren we bij hotel Doriguzzi in Feltre.
Aan de buitenkant ziet het er wat ouderwets uit, maar van binnen is het prachtig.
Daniël heeft een eigen kamer en ik slaap met Bert en Frank in een penthouse.
Wat een mooie kamer is dit wederom en dit is echt vakantie!

Na het inchecken wandelen we door het oude centrum van Feltre en belanden we in een pizzeria.
Het is erg warm en vandaag doen we verder helemaal niks.

Hotel Doriguzzi.	Oud Feltre.	Oud Feltre.

Ik kan mijn bed nauwelijks uit door de spierpijn en sleep me naar het ontbijt.
Tijdens het ontbijt worden er allerlei plannen gemaakt voor ritten, maar ik heb weinig zin.
Ik besluit met een groepje een rondje Reschensee te doen om los te rijden.
Onderweg voel ik de energie enigzins terug komen en ik besluit met Theodoor en Bert nog een paar punten te sprokkelen.
Rond Nauders liggen een paar steile rakkers en we beginnen met de klim naar het Alpengasthof Parditschhof.
Dit is 2.9 km gemiddeld 11%.
Het is dubbelgevouwen naar boven, maar wel heel rustig en met een prachtig uitzicht over Nauders.
We hebben de smaak te pakken en gaan ook de klim naar Novelleshof doen.
Deze is nog steiler en heeft stukken van 17% met een lengte van 3 kilometer.
De klim eindigt bij een boerderij waar de boerin staat te klappen als we daar harkend en laverend boven komen.

Na deze klim houden we het voor gezien en gaan we douchen.
Ik ga met Bert nog even naar een oude grensovergang genaamd Altfinstermünz dat diep verscholen ligt langs de grote doorgaande weg.
Het is 30 minuten naar beneden lopen waar we de oude brug en bijgebouwen bewonderen.
We besluiten hier een lunch te nuttigen en lopen de 30 minuten weer omhoog.

Vandaag 40 kilometer en 910 hoogtemeters.

Langs de Reschensee.	Op weg naar Parditschhof.	Harkend naar boven.

Novelleshof.	Het is 30 minuten lopen.	Altfinstermünz.

Het tweede hoogtepunt van de deze reis is de klim van de Kaunertaler Gletscherstrasse.
Die heb ik 14 jaar geleden al eens gefietst en ik heb daar mooie herhinneringen aan.

We parkeren net buiten Feichten en we zijn met een heel groepje samen.
Het is 26 kilometer fietsen vanaf de tolpoort en de klim heeft vele gezichten.
In het begin een paar lastige steile stukken tot je bij het stuwmeer komt.
Daarvoor liggen de bochten met nummer 29 t/m 26.
Die borden zij nieuw en ik besluit ze alle 29 op de foto te zetten. Ben er nu toch.
Na het vlakke stuk langs het stuwmeer gaat het echt beginnen, 12 kilometer gemiddeld 9%.
Het is prachtig helder weer en de lucht is strak blauw.
Ook de rust is opvallend in vergelijking met de Stelvio eergisteren.
Zou het door de tol van 28 euro komen?

Ik geniet van het uitzicht en fiets traag omhoog.
Bocht 11 heeft een naam op het bord en dat is een zekere Helmut Sterzinger.
Hij was de projectleider voor de aanleg van deze schitterende weg en heeft een eigen bocht gekregen.
Kan ik bocht 13 claimen?
Het loopt niet makkelijk en als ik bocht 1 zie is het gelukkig bijna gedaan.
Boven is het gezellig met de andere fietsers en drinken we grote hoeveelheden cola.

Na de groepsfoto volgt de afdaling.
We komen Rinko, Richard, Gerbrand en Cristiaan tegen die nog bezig zijn met de klim. Applaus voor deze mannen!
Als we arriveren bij de parkeerplaats komt net een ijscowagen langs en Daniël wenkt de man.
Wat is er lekkerder dan Italiaans ijs na zo'n tocht?

Vandaag 55 kilometer en 1605 hoogtemeters.

Blik op het stuwmeer.	Bocht 13.	Bocht 11.

Blik terug.	Blik terug.	Bocht 1.

Pasbord?	Groepsfoto.	De ijscoman.

Om 05:00 schrik ik wakker van een aantal harde knallen en een muziekkorps.
Het blijkt Sacramentsdag te zijn, een feestdag in Oostenrijk.
Dit knallen en toeteren gaat de hele dag door en is traditie hier in het dorp.
Er hangt zelfs een grote Oostenrijkse vlag aan het fort.

Na het geweld van gisteren nemen velen een rustdag of doen een vlak ritje in de buurt.
Ik ga met een groep van zo'n 15 mannen op pad en we rijden naar het Zwitserse tax-free dorp Samnaun.
Al eerder reed ik hier omhoog en ik wist van veel donkere tunnels.
De meest gevaarlijke met een paar bochten is gelukkig vervangen door een nieuwe met verlichting.

Boven in het dorp met talloze pompstations, juweliers en drankwinkels ploffen we neer op een terras voor koffie en Apfelstrudel.
Het is wederom heerlijk weer en we genieten er volop van.
Terug rijden we de grote weg met een heerlijke afdaling en minder tunnels.
Na nogmaals de onvermijdelijke klim van de Norbertshöhe komen we terug in Nauders.
Het is een "rustdag", maar de benen vinden van niet.

Vandaag 60 kilometer en 1520 hoogtemeters.

Vlag aan het fort.	Samnaun Dorf.	1 van de 11 bochten van Norbertshöhe.

De koninginnenrit is vandaag en dat is de rit naar de iconische Passo dello Stelvio.
Dit is een klim van 24 kilometer naar een hoogte van 2758 meter.
Iedereen gaat op eigen wijze en ik besluit met een paar anderen om met de auto naar Mals te gaan en vanuit daar over de Stelvio te fietsen en afdalen via Umbrail pas.

Als we aan de klim beginnen valt me op dat voor de eerste kilometers een nieuw fietspad is aangelegd.
Dat is wel zo veilig met al dat andere verkeer en met name motoren.
Als het fietspad eindigt is het nog een stukje tot een lawinetunnel, waarna de bochten 48 en 47 zich aandienen.
Bocht 47 heeft nu wel een bord en deze miste ik nog in mijn collectie foto's van bochten.

Na het dorp Trafoi komen de bochten 46 en 45, waarna het een tijdje duurt tot de volgende bochten.
Het is warm en enorm druk met motoren en dure sportwagens.
In het bos dat volgt is het wat koeler en hier tik ik veel bochten af.
Ik rijdt samen op met een groepje uit Kroatië, waarmee ik aan de praat raak.
Zij zullen de hele klim in de buurt van mij blijven fietsen.

Op zo'n 7 kilometer voor de top zie ik de top van de Stelvio verschijnen met alle bochten die ik nog te doen heb.
Het is een magistraal gezicht en ik klik de ene na de andere foto.
Ik wordt door enkele VOEKers gepasseerd en iedereen is bezig op zijn of haar manier om hier boven te komen.
Eerlijk gezegd rij ik als een krant en ben meer bezig de toerist uit te hangen.
Bord 9 is ook een bord dat ik mis, maar die blijkt er nog steeds niet te zijn. Jammer.

Boven wordt ik begroet door VOEKers en is Henk-Jan zo aardig een blikje cola in mijn handen te duwen. Heerlijk!
Ik duik even snel de souvernirwinkel in voor een T-shirt en een metalen pasbord voor mijn museum.

Als mijn groepje boven is dalen we af via de Umbrailpas en komen we terug bij de auto.
Daniël had nog wel korter weggetje gevonden van 12% wat niet erg werd gewaardeerd :).

Dank Daniël, Frank, Theodoor, Bert en Wouter voor deze fantastische dag!

Vandaag 70 kilometer en 2025 hoogtemeters.

De pas is open.	De misssende 47.	Fraaie bocht.

Top in zicht.	Prachtige bochten.	Blik terug.

Mooi bochtenwerk.	Blik terug.	Blik terug.

Vandaag rijden we naar het noorden waar 2 loodzware beklimmingen liggen te wachten.
We starten wederom om 10:00 en we fietsen via de afdaling van de Norbertshöhe naar Zwitserland.
Na een aantal kilometer is er een omleidigng via een gravelpad en daar hebben mensen verschillende skills.
Sommigen rijden soepel door het gravel en anderen slingeren heen en weer.
Het laatste stukje loopt nog pittig omhoog, maar iedereen komt heelhuids boven.

We toeren door het dal via dorpjes en prachtige fietspaden.
Na het dorp Tösens buigen we rechtsaf en begint de klim naar Gfrans.
Ik heb deze op climbfinder gevonden en was met name benieuwd naar de uitzichten en haarspeldbochten.
Het begint allemaal eenvoudig, maar de laatste 3 kilometer is het echt pittig en blijf ik dubbele cijfers zien als percentage.
Onderweg is er een mooie blik op de bochten beneden.
Opvallend veel VOEKers komen hier boven en aan de grimassen te zien was het niet makkelijk.

We dalen af en rijden terug naar Tösens waar aan aantal zich nog wagen aan de tweede klim, de weg naar Langhaus.
Ik had deze niet goed in het geheugen, maar als we beginnen geeft de Garmin heel veel rood en donkerrood.
We gaan er toch maar aan beginnen en het is een vreselijk lastig ding. Zeg maar een loeder.
Je moet hier je verstand op nul zetten en naar boven harken.
Toch wel opgelucht kom ik boven en is de missie geslaagd.
Terug naar beneden en op zoek naar koffie.
Deze vinden we in een bike-café in Pfunds, waar de koffie en cola heerlijk naar binnen gaat.

Als we weer richting Nauders fietsen voel ik kramp in bovenbeen.
Uiteraard weer te weinig gedronken en vul dit snel aan door halve bidon naar binnen te gieten.
We rijden nog langs een heel opmerkelijk bord met een advertentie voor hout.
Net op tijd is de kramp weg als we nog over de Norbertshöhe klimmen.
Deze loopt redenlijk en na bijna 85 km rollen we parkeerplaats van het hotel op.
Het was een heerlijke dag.

Vandaag 85 kilometer en 1905 hoogtemeters.

Fraai zicht op bochten.	Fraaie bocht.	Opmerkelijke advertentie.

De hele groep is gespannen en al voor 10:00 klinkt het startschot.
Vandaag de eerste fietsdag en we gaan allemaal (55) richting Italie via de Reschenpas.
Het is mooi weer en de meesten kiezen om de klim naar Schöneben Hütte te fietsen.
Dat is een fraaie asfaltweg van 8 kilometer en 8% gemiddeld.

De klim is veel fraaier dan ik dacht en het is genieten om hier naar boven te fietsen.
De afdaling aan de andere kant is niet als ik verwachtte.
Slecht asfalt wordt grof gravel en erger.
We moeten ook nog even onder een hek door kruipen.
Gelukkig komen we allemaal heel beneden.
De gastheer vind deze afdaling een Jein, ik een Nein!

Beneden verzamelen we in een greopje en fietsen we de kleine 10 km omhoog.
Boven begint het te druppelen en dalen we snel af naar de Reschensee, waar het droog is.
Uiteraard moet ik even de toeristenfoto maken van de kerktoren in het water.
Na een dikke 60 kilometer komen we terug in het hotel.
Fraaie eerste dag en lekker gefietst vandaag.

Vandaag 65 kilometer en 1395 hoogtemeters.

Gespannen koppies.	Heerlijke hairpin!.	En nog 1.

Onder de slagboom door.	Kerktoren in meer.	Blik op Nauders.

Na een prima nacht en ontbijt ga ik met Frank richting de Silvretta Hochalpenstrasse om de route te verkennen.
Het blijkt dat we alleen tot de top kunnen komen vanaf Galtür en de andere fraaie kant is gesloten.
We besluiten dan vanaf Galtür te fietsen.
Hoewel ik deze eerder heb gedaan zie ik nu pas hoe mooi het hier is met prachige meren en een zeer fraaie weg.
De bochten 34 t/m 31 liggen aan deze kant van de pas en die moeten uiteraard op de foto.
Boven is het pasbord verdwenen en zijn er uitzichtpunten gemaakt met fraaie uitzicht op de stuwdam.
Ik voel druppels en we dalen snel af achtervolgt door de regen.
Hier moeten we het vandaag mee doen.

In de middag regent het behoorlijk in Nauders en druppelen alle deelnemers van de reis binnen.
Het gaat beginnen.

Vandaag 15 kilometer en 330 hoogtemeters.

Silvretta ist geslossen.	Fraaie bochten.	Stuwdam en meer.

Ik pik rond 06:00 Frank op en we rijden naar Nauders in Oostenrijk voor de VOEK-reis 2025.
We gaan een dag eerder dan de deelnemers om nog een en ander te verkennen en te bekijken rond het hotel en wegen.

Het is zo'n 900 kilometer naar Nauders en we zullen uiteindelijk met 55 deelnemers zijn.
Vanwege wat valpartijen hebben een aantal mensen dusdanige blessures opgelopen dat men onmogelijk mee kan doen.
Na een rit vol obstakels arriveren we in Hotel Post in Nauders.
We worden hartelijk ontvangen en krijgen een hele mooie kamer toegewezen.
Jan en Eveline zijn er ook en we genieten van een heerlijk diner.

Het regent vanochtend, maar al snel klaart het op.
Wat gaan we doen is de meest gestelde vraag en ik besluit dat de "Reifferscheid Challenge" wel een idee is voor vandaag.
Dit is de klim naar Reifferscheid van alle 4 de kanten fietsen achter elkaar.

Een aantal trekken hun eigen plan, maar ik stap met een aantal kompanen op voor de uitdaging.
De eerste klim is de klassieke klim vanuit Fuchshofen en heb ik zo vaak gefietst dat ik deze wel kan dromen.
We dalen af naar Schuld en rijden naar Luckenbach voor de tweede klim via een smal weggetje.
Deze heb ik heel lang geleden wel gefietst, maar het is wel echt een betere weg geworden, waar we zelfs auto's tegen komen.
Boven verzamelen we en dalen af naar Fuchshofen.
Aantal stoppen ermee en de rest gaat met mij mee naar Schuld waar we de derde klim gaan fietsen via Winnerath.
We zijn nog met 6. maar ik boven kom is Arend verdwenen.
Daniël doet nog verwoedde pogingen om hem te vinden, maar hij blijkt al naar beneden naar Fuchshofen.
Met 5 man dalen we af naar Honerath voor de start van de vierde klim.
Dit is wel de meest makkelijke van de vier en boven staan we trots te genieten van de 4 beklimmingen.

We dalen af via Rodder naar Antweiler en fietsen via de doorgaande weg terug.
Leuke challenge en voor herhaling vatbaar. Niet geheel onbelangrijk is dat het een klimgeiten punt oplevert.

Vandaag 60 kilometer en 1220 hoogtemeters.

Er dreigt onweer vanaf ongeveer 13:00 en we besluiten een route te doen die in de buurt blijft.
We starten meteen met de klassieke klim naar Reifferscheid via de 6 haarspeldbochten.
Ik ga deze winter toch serieus nadenken over bordjes in de bochten en wellicht een pasbord.
Boven wachten we op K3; Karel, Kees en Kanton (ha ha ha).

We hebben vandaag een gastrenner, een man uit Goes die een huis heeft gekocht in Fuchshofen en graag met ons een rondje wil fietsen.
Na afdaling van Reifferscheid naar Schuld fietsen we langs de Ahr naar Obliers en trappen de fraaie haarspeldbochten omhoog naar Lind.
Afdalen naar Ahrbrück en op weg naar de lastige Steinerberg waar we koffie gaan drinken.
Geleerd uit het verleden bestellen we maar 8 stukken taart, omdat ze zo mega groot zijn. Dit is inderdaad wederom het geval.
Het trekt al aardig dicht als we afdalen en besluiten terug te gaan naar Fuchshofen.
Daar aangekomen nodigt de gastrenner ons uit voor een biertje in zijn woning die hij aan het verbouwen is.
Zijn 2 maten zijn ook zeer gezellig en als we de, te grote, bierflessen ontkurken begint het te plenzen.

Na de regen hebben we een BBQ en is het nog veel lachen en onzin uitkramen.
Als ik er 1 mag noemen dan is dat de opmerling van Karel over de hond van andere gasten.
Hij zegt met een stalen gezicht "dat is toch geen Duitse staander?".
De vrouw kijkt hem verbaasd aan en voor dat ze wat kan zeggen zegt hij "deze zit namelijk alleen maar".
Ik moet nu weer lachen als ik dit schrijf. Deze gaat naar het uitspraken boek.

Vandaag 65 kilometer en 1080 hoogtemeters.

Karel en Henk op Reifferscheid.	Bert op Steinerberg.	Te grote bierflessen.

Vanochtend om 08:30 fietsen en mensen inpakken op de Groenestraat en met 10 klimgeiten vertrokken naar Fuchshofen.
Henk-Jan en Jacq zijn al vooruit met de camper en Daniël gaat rechtstreeks.
We zijn dit jaar met 13 en ik hoop op een mooi sportief en vooral gezellig weekend.

Als we arriveren valt me meteen al op dat de oude garageboxen weg zijn en er nette parkeerplaatsen zijn voor de auto's.

Het is prachtig weer en we besluiten meteen een geheel nieuwe route te gaan fietsen.
Voordat we gaan moeten we even een nieuwe groepsfoto maken op het balkon.
Dit heeft nogal wat voeten in aarde, omdat een aanral van ons wat traag zijn in omkleden.

We fietsen naar Dorssel en rijden de zuidkant van de Aremberg op. Deze is nieuw voor mij.
Daarna volgen nog een aantal andere nieuwe beklimmingen als Ripsdorf (rare naam), Hirzberg en Katzenkaul.
Het zijn geen superlastige klimmetjes, maar ze tellen wel lekker op.
Na een korte waterstop bij een pompstation rijden we verder en rijden via Falkenberg en Hümmel naar Wershofen.
Hierna de afdaling over het nog steeds slechte asfalt richting Fuchshofen.
Mooie rit en ik kan weer paar nieuwe beklimmingen afstrepen op Climbfinder.

In de avond eten we heerlijke schnitzels in de tuin van hotel Ewerts in Insul.

Vandaag 70 kilometer en 1070 hoogtemeters.

Balkonscène.	In slagorde.	Ripsdorf.

Het was weer eens tijd om richting de Posbank te fietsen en het was vandaag heerlijk weer en zodoende een mooie kans.
Henk had een route via zoon Jordy en samen met Frank vertrokken we voor 110 km genieten.
De eerste verrassing is een fraai fietspad over de heide bij Rozendaal.
Er zit een hele steile knik in, een echter kuitenbijter.
Achteraf blijkt dit de Koepelberg te zijn.

Rond de Posbank fietsen we o.a. de Zijperberg vanuit Rozendaal en de Emmapiramide.
Het is opvallend helder en de uitzichten zijn prachtig.
We pakken koffie met appeltaart bij restaurant Trix en fietsen via de Goudsberg terug naar Nijkerk.
Een heerlijke dag over een prachtige route.
Voor herhaling vatbaar.

Vandaag 125 kilometer en 640 hoogtemeters.

Dit weekend waren de omstandigheden wel heel verschillend.
Zaterdag met de boeren onder een heerlijk zonnetje langs de Oostvaardersplassen en een gezellige afsluiter bij Gijs in de tuin.
Gisteren met de zondaggroep bijna de hele rit in de miezer gereden. Was niet de voorspelling maar wel de realiteit.
Vandaag solo een klein rondje over de klimmetjes in Amersfoort.
Probeer de optimale route te maken die de meest interessante klimmetjes bevat.

Vanochtend de koffers en fietskoffers ingepakt en naar de luchthaven in Larnaca gereden.
Alvorens we daar arriveren brengen we eerst een bezoek aan de hoofdstad Nicosia.
Hier zien we de bewaakte grensposten in de stad tussen Cyprus en Noord Cyprus dat door Turkije sinds 1974 is bezet.
Best wel bizar dat deze situatie vandaag de dag nog zo is.

In Nicosia staat ook het vrijheidsmonument dat in 1973 is opgericht.
Het herdenkt de anti-Britse EOKA-strijders die vochten voor de onfhankelijkheid tussen 1955 en 1959.

Tevens bezoeken we de zoutvlakte nabij Larnaca. Geen flamingo's als door Bert beloofd, maar wel heel veel zout. Mooi gezicht.
Laat in de avond arriveren we op Schiphol waar broer Henk ons op staat te wachten.

Het was een mooie week fietsen in een mooi land met fijne klimgeiten. Dank mannen voor veel afzien, genieten en lachen!

Fietskoffers ingepakt.	Niemandsland in Nicosia.	Verlaten grenspost in Nicosia.

Vrijheidsmonument.	Tekst bij monument.	Zoutmeer bij Larnaca.

Vandaag de laatste dag en we kiezen niet voor een makkelijke route.
We gaan de rit doen naar de Kionia Peak, een radarstation gelegen op 1400 meter hoogte.
Daniël, Bert en ik stappen op. Frank heeft een rustdag.

De eerste serieuze klim is dezelfde klim van gisteren, de Sinoaspas, maar nu van de andere kant.
Ik heb geen geweldige benen en vraag me af of ik wel tot die Kionia Peak ga komen.
Boven heeft Daniël nog de energie om de "Gazebo Hell" nogmaals op te rammen.
Hij heeft daar de derde tijd van de wereld genoteerd op Strava.

De volgende klim is echter veel lastiger en met name de eerste kilometers doen pijn door de hitte en de heftige percentages.
We passeren een dorp waar de straatjes zo steil zijn dat het lopen wordt. Echt waar!
Het is 14 kilometer met een gemiddelde van 5%, maar zoals we hier gewend zijn is het heel wisselvallig.

Zo'n 6 kilometer onder de top zie je de bol van de radar al liggen. Het lijkt dichtbij, maar is toch zo ver weg.
Het laatste hupje is nog naar de radar, waar een hek het einde markeert.
Even uitblazen er weer terug naar beneden.
Gekookt en vermoeid komen we terug bij de villa en kunnen we nagenieten van wederom een mooie rit.
Applaus voor Bert die vandaag geweldig heeft gereden en het toch maar heeft gered.

Vandaag 80 kilometer en 2060 hoogtemeters.

Bord naar Kionia.	Radarbol komt in zicht.	Laatste hupje naar de radarbol.

Steile hairpin richting radarbol.	Het hek voor de radarbol.	Selfie.

Ik stap op met Daniël en Frank voor een ronde over de Sinoaspas. Bert neemt een verdiende rustdag.
We komen al snel aan de voet van de klim en een bord met 13% zet meteen de toon.
Het is gelukkig maar een klein stukje en voor de rest is het gewoon een fikse klim van zo'n 10 kilometer.
We fietsen langs een enorme steengroeve en we passeren een klooster, Zoodochou Pigis Monastry, waar we even een kijkje nemen.
Aan de buitenkant heeft dit klooster een aantal hele mooie fresco's.

Op de pashoogte is er een klimmetje naar een uitzichtspunt.
In de volksmond wordt dit weggetje van 550 meter met een stijging van 11,7% ook wel "Gazebo Hell" genoemd.
Een hel is het zeker, want het is echt harken over betonstroken tot 18%.

In het dorp Asgata stoppen we voor een cola en een koffie.
We willen een normale koffie en vragen om een Americano.
De vrouw zegt dwingend dat we echte Cyprus koffie moeten nemen en dat doen we dan maar braaf.
Dit is koffie met onderin prut, dus voorzichtig drinken.

Na de koffie rijden we naar de "Kalavasos" stuwdam waar je overheen kunt fietsen.
Het uitzicht is prachtig, want er staat aardig wat water in het meer.

Het is nu op en af terug en genieten van de bijzondere omgeving.
Het valt me op hoe rustig het overal is en hoe goed de wegen zijn.

Vandaag 60 kilometer en 1360 hoogtemeters.

Steengroeve.	Afslag naar de Sinoaspas.	Zoodochou Pigis Monastry.

18% over betonstroken.	Daniël test zijn remmen.	Stuwmeer.

De grote dag is aangebroken. We gaan naar het hoogste asfalt van Cyprus fietsen, de Mount Olympus.
De Olympus is de hoogste berg van Cyprus (1951 meter), gelegen in het Troodosgebergte.

We rijden met de auto's naar Trimiklini en stappen op voor 20 kilometer klimmen, gemiddeld 7%.
De dorpsgrens is nog niet gepasseerd als we al meteen tegen een bord 11% kijken. Het is begonnen.
Het is een brede weg met prima asfalt. Nadeel is dat je niet ziet hoe steil het eigenlijk is.
De weg kronkelt langs dorpen als Moniates en Platres.

Onderweg stuurt Daniël een appje dat er boven aan de klim ook een oude weg is die parallel loopt en maar liefst 10 haarspelbochten telt.
Keus is voor mij niet moeilijk en ik draai de Old Road op.
Een smalle weg met nauwelijks verkeer en ik ben hier helemaal in mijn element. Heerlijk!
Na een paar kilometer komt de oude weg weer op de nieuwe en rijdt ik door via het dorp Troodos naar de afslag richting Olympus.
Het laatste steile hupje brengt me op het hoogste punt waar een Britse radar is geplaatst.
Als we allemaal boven zijn maken een paar Engelse motorrijders een foto en dalen we af naar het dorpje Troodos voor een lunch in het zonnetje.

Na de lunch dalen (heerlijke afdaling) we weer af naar Trimiklini.
Ik maak nog wel een tussenstop om een foto te maken vanaf de nieuwe weg op de Old Road.

Het was weer een bijzonder dag en het hoogste punt van Cyprus is nu ook afgevinkt.

Vandaag 40 kilometer en 1320 hoogtemeters.

Het is begonnen.	Pas op voor fietsers!.	Brede en prima asfaltweg.

Afslag naar Old Road.	Smalle haarspeldbocht.	Bochten strak boven elkaar.

Smalle haarspeldbocht.	Bochten strak boven elkaar..	Afslag naar Olympus.

Britse radar.	Tevreden op de top.	Blik van nieuw op oude weg.

Het is wederom prachtig weer en we stappen op voor de rit naar het Stavrovouni klooster.
Dit Grieks-Orthodox klooster staat boven op een berg die de naam Stavrovouni draagt (verrassend).
Om daar te komen fietsen we naar het noord-oosten via binnenweggetjes en helaas soms over de doorgaande weg B1.
Na 20 kilometer op en neer is het voor Frank genoeg en hij besluit terug te gaan. Hij zet zijn pijlen op morgen als we naar Mount Olympus willen gaan.

Een paar kilometer later zien we het klooster al liggen op de bergtop. Een indrukwekkend bouwwerk.
Bij Kornos draaien we rechtaf voor de 7 kilometer naar het klooster.
Het asfalt is niet geweldig, maar de fraaie uitzichten en haarspeldbochten maken veel goed.
Waren ze op de klim van maandag nogal vaag over de exacte percentages (8 tot 10%), hier is het exact 9.1% op de borden.
We worden op de klim door 2 dames ingehaald (echt waar) en boven na de ingang van het klooster maken we een praatje.
Het zijn een Zwitserse moeder en dochter. Hier zien we overigens meer fietsers dan de voorgaande dagen bij elkaar.
Het klooster is helaas dicht maar het uitzicht is geweldig.

Daniël heeft van een paar Duitsers gehoord dat we een betere terugweg kunnen nemen en we volgen de tip op.
We dalen af door Orange Valley, waar inderdaad veel sinaasappelbomen staan die in deze tijd zo goed als rijp zijn voor de oogst.
Het is een prachtige weg die ons bij de kust brengt tussen Larnaca en Limassol.
De wind staat schuin tegen en Daniël staat zijn mannetje met een lange kopbeurt langs de kust.
Het laatste stuk terug geeft verder weinig problemen en trots komen we terug bij de villa, waar we wat om moeten rijden om de 100 km vol te krijgen. Best raar eigenlijk.

Bert heeft zijn vijftigste klim voltooid en gaat naar "Goud".

Vandaag 100 kilometer en 1510 hoogtemeters.

Klooster op de bergtop.	We gaan eraan beginnen.	Exact 9.1%.

Fraaie haarspeldbocht.	Stavrovouni klooster.	Kijk ze staan!.

De fiets van Frank is klaar en we kunnen deze ophalen.
We besluiten dan ook maar de route rond Paphos te gaan fietsen, want dan zijn we al een stuk die kant op.
Ik rij met Bert mee en mijn navigatie naar de beoogde startplek verloopt niet geheel volgens plan.
We hebben heel Paphos we gezien denk ik.
Uiteindelijk kunnen we ergens parkeren en stappen we op voor de fraaie klim naar Kathikas.
Dit is echt een hele mooie klim met het venijn in de staart.
Onderweg komen we door het dorp Akoursos waar een fraaie serie haarspelbochten door het dorp slingert.
Wat we niet wisten is dat deze extreem steil zijn en de 14% wordt aangetikt.
Het uitzicht wat volgt op de bochten beneden ons doet deze martelgang snel vergeten. Het is prachtig.

We drinken koffie bij een kleine bar in het dorp Kathikas.
De afdaling aan de andere kant loopt prima en na zo'n 35 kilometer zijn we terug bij de auto's.
Frank en Bert gaan terug. Ik ga met Daniël de tweede klim ook doen naar het dorpje Koili.
Deze klim is echt een loeder. Ik zie tot 16% verschijnen op de Garmin en het blijft maar steil en onregelmatig.
Het is soms harken en ik hoop op een mooie beloning boven.
Die is er niet en er is zelfs geen plaatsnaambord te vinden.
Ik moet wel zeggen dat de afdaling terug geweldig is.

Voor het eten belanden we nu in een lokaal visrestaurant, waar we heelijke verse vis naar binnen werken.
Mooie dag en prachtig weer.

Vandaag 60 kilometer en 1490 hoogtemeters.

Linksaf naar Kathikas.	Smerige haarspeldbocht 1.	Smerige haarspeldbocht 2.

Prachtig uitzicht.	We zijn er!.	Kerkje in Kathikas.

Gisteren vertrokken naar Cyprus voor een weekje fietsen met Bert, Daniël en Frank.
Deze trip stond al lang in de planning en wordt een soort van ontdekkingsreis, omdat er weinig informatie is over fietsen op Cyprus.
We kwamen gisteren in het donker aan en kregen niets van de omgeving mee tijdens onze autorit naar onze villa.
De volgende ochtend zien we meer en de villa blijkt zeer fraai.

Vanochtend boodschappen gedaan en de fietsen opgebouwd.
Bij controle blijken de remmen van Frank niet te werken en is een bezoek aan de fietsenmaker noodzakelijk.
Die heeft komende 2 dagen geen tijd en Frank besluit een fiets te huren.

Terug bij de villa kleden we om voor een eerste rit.
Het weer is prachtig en we komen al snel bij de klim naar het dorpje Dierona.
Dit is 10 kilometer klimmen met een gemiddelde van 6%. Dat kan alle kanten op hier.
Percentages tot 12% zijn zo maar mogelijk.
Zo geven de borden ook maar aan 6 tot 8%, omdat men het zelf ook niet wist.
De weg is gloednieuw en slingert naar boven. Een heerlijke weg om mee te beginnen.

Via de oude weg dalen we af en krijgen nog 2 vervelende hupjes van 2 tot 3 kilometer voor de kiezen.
Die worden niet echt gewaardeerd, maar ach we hebben het allemaal gered.

Voor het avondeten belanden we in een lokaal restaurant met Grieks muziek en slecht Engels sprekende bediening.
We krijgen (bijna gedwongen) een mixed grill en dat is prima te eten.
Als we vervolgens maar 70 Euro hoeven af te rekenen is het helemaal prima.

We moeten overigens wel wennen aan links rijden hier.
Zo stapt Bert aan verkeerde kant achter het stuur en moeten we steeds elkaar corrigeren als we de fout in gaan.

Vandaag 55 kilometer en 1350 hoogtemeters.

Vliegtuig staat al klaar.	Villa Eleni.	Daniël keurt de fietsen.

Bijzonder verkeersbord.	Stuwmeer met wel water.	Blik terug.

8 tot 10%.	Blik terug.	Weg slingert door landschap.

Vandaag was de aftrap van het seizoen met een gezellige openingsrit georganiseerd door VOEK.
Volgens mij heb ik wel 150 leden gezien en met dat mooie weer was dat ook wel te verwachten.
Na een mooie rit van 75 kilometer (erg veel wind trouwens) kwamen we terug bij Sparta Tennis en stond een heerlijke hamburger en andere versnaperingen op ons te wachten.
Geslaagde middag!

Vanavond weer op Zwift gaan fietsen.
Eerst 15 km in Schotland en toen kreeg ik het plan om de Cipressa nog eens op te fietsen.
Geinspireerd door Milaan - San Remo van afgelopen zaterdag rijdt ik de Cipressa volle bak omhoog.
Ik rij 18 min 52 sec naar boven en dat is behoorlijk sneller dan voorgaande keren toen ik boven de 20 minuten nodig had.
Als je dan de tijd van de mannen van zaterdag ziet, 8 min 45 sec, dan voel je je echt een prutser.
Schrale troost is dat op Zwift de klim 800 meter langer is.

Ik zie volgende maand de Poggio, Oude Kwaremont en Cauberg op het programma staan. Heerlijk!

Inmiddels al heel wat mooie ritten kunnen maken op de racefiets.
We hebben best geluk gehad afgelopen weken met de weersomstandigheden.

Deze week was de Algemene Ledenvergadering van de VOEK en dat is eigenlijk de start van het seizoen.
Iedereen staat strak en is er klaar voor.
Volgende week zaterdag de openingsrit en ik heb heel veel zin in het nieuwe seizoen.
Binnenkort fietsen op Cyprus, een land waar je niet snel aan denkt als je wil fietsen in de bergen.
Ik heb gezien dat er veel nieuws te ontdekken valt.
Alleen al het idee om te fietsen in de zon maakt me al vrolijk.

Was vandaag toch mooi weer en nadat ik met Karel, Henkapie en de weer teruggekeerde Frank een gravelrit had gedaan, kon ik het simpelweg niet laten om een rondje op de racefiets te doen.
Heerlijk om weer van stal te halen en de eerste kilometers staan op de teller van de racefiets.
Vrees wel dat komende dagen het wederom Zwift gaat worden gezien de weersvoorspellingen.

De afgelopen week nogmaals de Hardknott Pass opgefietst en dit keer toch weer sneller dan de vorige keer (18:25).
Ook de Montée du Chinaillon stond op het programma en ook deze ging harder dan vorige keer.
Het scheelt een stuk als je fit bent en geen last hebt van verkoudheid of naweeen van een griep.

Dit weekend 2 keer de koude wind getrotseerd en veel lekkere kilometers gefietst.
We doen een opbouwend schema richting het voorjaar en doen elk weekend wat meer kilometers.
De racefiets staat al klaar, maar de hoeveelheid zout op de weg doet mij nog even wachten.

De Hardknott Pass is de klim van de maand op Zwift.
Ik had gezien dat Bert er gisteren meteen al tegenop geknalt was en voor mij was vanavond de eer.
Zoals al eerder gezegd wilde ik deze klim 2 jaar geleden fietsen in Engeland, maar de regen dwong ons toen om te keren.
Hier baal ik nog steeds van, want het is een iconische klim.
Hoe mooi is het dan dat het op Zwift kan deze maand.

Na een korte aanloop ga je door de boog en wordt het al snel heftig.
Het is maar 2.7 kilometer, maar het is 11.5% gemiddeld.
De klim is opgedeeld in 10 sectoren van 270 meter met een steilste sector van 17.7%.
Het is soms harken geblazen, maar het ook wel weer leuk om jezelf te testen.
Ik zie even 27%, maar heb alle aandacht nodig om door te rammen.
Wat is het dan mooi als je de finishboog ziet en na 18:50 helemaal stuk over de streep mag rijden.
Een echte aanrader!

"La Super Planche des Belles Filles", gelegen in de Franse Vogezen, is al een paar keer aankomst geweest in de Tour de France.
Ik heb de versie zonder "Super" gefietst in 2006 aan het einde van de cyclo Les Trois Ballons.
Het was destijds al een hele opgave, maar er is nu nog een steil stuk onverharde weg toegevoegd.
Gelukkig merk je daar op Zwift weinig van, maar het blijft een helse klim.
Vanavond omhoog gefietst en het venijn zit het begin en einde van de klim.
Of ik deze in het echt ooit nog eens ga proberen weet ik nog niet.

Er kwam een nieuwe klim beschikbaar op Zwift en wel de Norton Summit, een klim van een dikke 8 kilometer in Australië.
Deze klim wordt in de Tour Down Under dit jaar omhoog gefietst in de derde etappe.
Volgens de organisator Stuart O'Grady de meest lastige klim in de geschiedenis van deze ronde.

Het is een klim die prima te doen is en wordt nergens echt lastig.
De eerste keer kon ik gisteren de klim in 28 min 44 sec omhoog fietsen.
Vandaag nog een keer gefietst en het kon blijkbaar nog sneller, 28 min 13 sec.
Best leuk om tegen jezelf te fietsen.

Vanavond me gewaagd op Zwift aan de klim van Mt. Fuji.
Dit is een klim van dik 25 kilometer en 1200 hoogtemeters.
Ik had al uitgerekend dat dit me 2 uur zou gaan kosten dus ik zou vanavond voor de helft gaan.
Echter op de helft voelde ik me best nog goed en besloot het dan maar helemaal te voltooien.
Uiteindelijk 1 uur en 46 minuten geklommen en toch wel uitgewoond onder de douche gestapt.

Twee dagen terug de eerste Zwift kilometers van dit jaar en vandaag was het tijd voor de gravelfiets.
De VOEK nieuwjaarsrit startte dit jaar op het Molenplein en er waren best veel leden aanwezig op deze gure middage.

Ik start met Daniël, Henkapie, Henk-Jan en Mots aan de 65 kilometer over de Veluwe.
Het is een prachtige route maar wel wat ver zo vroeg in het seizoen.
Ik was dermate stuk dat ik s'avonds geen energie meer had voor de receptie.
Het seizoen is begonnen!

Allemaal een heel gezond en sportief 2025 gewenst!
Dat we weer mooie fietsavonturen mogen beleven en leuke ritten gaan fietsen.

Op de laatste dag van het jaar is het traditioneel een beetje terugkijken op het afgelopen jaar.

In de eerste en laatste maanden van dit jaar was ik veel op Zwift te vinden.
Het "climb portal" is op Zwift is toegevoegd, waardoor er veel beklimmingen beschikbaar kwamen om te fietsen.
Denk aan Trolsstigen, Gotthard Pass, Col de la Madone, La Laguna Negra, Puy de Dôme, Cipressa en Bealach na Bà.

In april gingen we opnieuw naar Kreta en dit jaar hadden we een stuk beter weer dan 5 jaar geleden.
Deze reis heb ik de klim naar Skinikas kunnen voltooien, die ik destijds moest afbreken vanwege de sneeuw op de weg.
Een prachtige ervaring en tevens langste klim (45 km) die ik ooit gefietst heb.
Op herhaling de zeer fraaie beklimmingen naar Kalikratis en Asfendilia.
Nieuwe ontdekkingen zijn de klim (onverhard) naar het kerkje op Mount Juktas, de talrijke bochten van Chora Skafion naar Anapolis, en als klap op de vuurpijl de klim vanuit Tris Ekklisies.
Deze laatste kan ik wel aanmerken als de grootste verrassing en mooiste van deze week.

In mei had ik bedacht om vanuit huis een rondje te fietsen langs de standbeelden van onze enige twee Tourwinnaars.
Eerst naar Rijpwetering waar het standbeeld staat van een juichende Joop Zoetemelk.
Dan door naar Nootdorp waar het standbeeld staat van Jan Janssen.

In juni gingen we eerst 3 dagen fietsen rond Nice, waar me vooral de Mont Chauve en de finale van Milaan - San Remo (Cipresse en Poggio) me bij zijn gebleven.
Daarna naar Barcelonnette waar ik een prettig weerzien had met de Col de la Bonette en de Col de la Cayolle.
Meest opzienbare was de onverharde klim van de Col du Parpaillon. Wat een landschap en wat een natuurschoon.

In augustus met Frank een weekend naar het Belgische Ieper geweest waar we een aantal plaatsen hebben bezocht over de Eerste Wereldoorlog, zoals de "IJzertoren" in Diksmuide" en Menenpoort in Ieper.
Ook werdt er gefietst over de gevreesde Kemmelberg en konden we een paar rondjes fietsen op de befaamde wielerbaan "Vélodrome André Pétrieux", bekend als aankomst van de de klassieker Parijs - Roubaix.
Een droom om hier te mogen fietsen in de voetsporen van grote meneren als Tom Boonen, Fabio Cancellara en Mathieu van der Poel.

Tussendoor dit jaar wat bijzondere routes gefietst langs kastelen en de "Jan Raas route" in Zeeland.

En .... we hebben nieuwe kleding met een nieuwe sponsor Sportiva en blijvende sponsoren Rietbergen Osteopathie en Bike Totaal Ridder.
Fijn dat deze sponsoren de kimgeiten een warm hart toedragen.

De teller staat dit jaar op 11.765 km en 61.410 hoogtemeters.
Hiervan is 60% op de weg, 28% op gravel en 12% op Zwift.

Hier wat hoogtepunten van het afgelopen jaar.

Kalikratis.	Anopolis.	Tres Ekklisies.

Standbeeld Joop Zoetemelk.	Standbeeld Jan Janssen.	Col d'Eze.

Poggio.	Col de la Bonette.	Col du Parpaillon.

Velodrome Roubaix.	Kemmelberg.	Jan Raasroute.