Misschien is dit wel het meest opzienbarende jaar uit de geschiedenis van de Klimgeiten.
Met 8 personen gingen we naar Bourg d'Oisans om daar intrek te nemen in het hotel "Au Bon Accueil", eigendom van de Nederlanders Leon en Monique.
Ik zeg Bourg d'Oisans, maar bedoel eigenlijk Venosc dat een stukje hoger op een berg ligt, maar daarover later meer.

De eerste fietsdag gaan we de achterkant van de Alpe d'Huez doen, de klim vanaf Rochetaillee.
Op het oog lijkt dit een makkelijke opgave, de waarheid is echter anders.
Het is een lastige klim, zeker onder warme omstandigheden.
Iedereen komt puffend en zwetend boven.
De rookies Bert en Henkapie hebben het zwaar evenals de oudjes, met alle respect, Bertus en Evert.
Voor hen is het de eerste kennismaking met een heuse col.
Gerard is sterk en staat al snel boven te wachten.

De volgende dag is het tijd voor de Col du Lautaret en de Col du Galibier.
De klim naar de Col du Lautaret is makkelijk en Gerard geeft wederom vol gas.
Hij denkt dat hij op de top van de Col du Galibier is aangekomen.
Nog nooit heeft iemand zo verbaasd en wanhopig gekeken op het moment dat hij hoort dat de top nog 8 km verder is.
De klim naar de absolute top wordt voor Gerard een grote martelgang.
De Col du Galibier zal nooit zijn berg gaan worden.

In het hotel maken we kennis met een bijzonder personage.
Hij komt uit Ermelo, de wereld is klein, en noemt zichzelf "de Condor".
Zijn wielershirt met dit opschrift heeft hij speciaal laten maken.
Het is een zeer aardige man met kunstzinnige eigenschappen die zo af en toe op een racefiets stapt.
Hij doet wat aan schrijven en dichten en heeft een aparte kijk op de wereld.

Het meest bizarre is dat hij beweert dat de Condor niet meer vliegt en rust op de begraafplaats op "La Berarde".
Dat is een rustiek kerkhofje wat je alleen maar ziet in films.
Hij toont ons een foto met zijn "Condor" shirt over het muurtje van de begraafplaats.
We weten niet goed wat we hier nou mee moeten.
Zijn verhalen zijn prachtig en het is een genot om met hem te babbelen.
Hoeplijk vliegt hij nog ergens rond de flanken van Boshuis Drie.

De derde dag is het tijd voor de echte klim naar Alpe d'Huez.
De rit via de 21 bochten is altijd een belevenis en zo ook voor de nieuwelingen.
Bert wil vandaag als eerste boven komen en gaat het gevecht aan met Gerard.
Die laatste gaat als een wilde te keer en delft het onderspit.
Boven zit hij met de tanden in de tafel op een terras en kan geen boe of ba meer zeggen.
Inmiddels is iedereen boven gearriveerd en de, te dure, colaatjes worden gretig gedronken.

Gerard heeft wat problemen met de darmen en moet weer even naar het toilet.
Plotseling staat hij weer in deuropening en vraagt of ze hier ook toiletpapier hebben.
Dat hebben we niet op zak, dus hij moet het met een lokale krant doen.
Als Evert even later ook naar het toilet gaat doet hij een vreselijke ontdekking.
De toiletpot ligt rijkelijk gevuld en is niet aangesloten op water.
Er is een verbouwing gaande en Gerard is gaan zitten op een losse toiletpot.

Snel rekenen we af en rijden we verder over de Col de Sarenne.
Intussen denken we aan die arme bouwvakkers die morgen dit milieu-delict zullen ontdekken.

In het hotel heeft Evert zijn handen vol aan de televisie van Leon.
Evert, specialist op het gebied van televisies en schotels, is niet tevreden over de kwaliteit van het beeld.
Hij weet Leon te overtuigen om een "echt" abonnementje te kopen en inderdaad, zag je het beeld helemaal uitvullen en strak trekken.

Rest van de week rijden we nog de Col d'Ornon en brengen we een bezoekje aan La Berarde.
Rest nog te vertellen dat we iedere dag verschrikkelijk veel moeite hebben met de klim naar ons hotel.
Je bent telkens weer blij als je de rode fiets ziet staan.