Vanochtend stond Frank om 03:00 al voor de deur. Tijd om naar Düsseldorf te rijden voor een weekje fietsen op Gran Canaria.
Dit was ons 2 jaar geleden prima bevallen en dus wederom deze bestemming.
Alles verloopt volgens plan, behalve dan dat ik niet door de douane kom met mijn handige incheck app.
Frank had mijn boardingpas gebruikt dus ik kon niet verder. Met de pas van Frank lukt het wel. Hoezo security?

Na aankomst even de spullen op de kamer en de fietsen ophalen beneden bij Free Motion.
Ik heb een groene Cannondale en Frank een witte.
Snel omkleden en nog een warming-up rondje rijden over de Paso di Pedro Gonzales.
Deze hadden we 2 jaar geleden linksom gereden en we doen deze keer andersom.
Nou dat was misschien geen goed plan. Deze kant is veel steiler dan de ander kant.
Mijn Garmin geeft passages aan van 13 en 14%. Geen pretje als je moe van de reis bent.
Het is toch een fraaie rit en totaal anders dan de andere kant.
Het weer speelt natuurlijk ook mee, 24 graden en een lekkere bries. Heerlijk!

In het hotel zien we nog net Greg van Avermaat winnen in Roubaix.
Vandaag 35 km en 500 hoogtemeters.

De fietsen.	Prachtige uitzichten.	En .... natuurlijk bochtjes.

Vandaag het rondje Paso de Tauro. Ook deze doen we andersom dan 2 jaar geleden.
Eerst langs de kust naar het westen.
Dit gaat op en neer en als je in Puerto de Mogan bent gearriveerd heb je al 30 km en 600 hoogtemeters op de teller staan.
Daarbij komt dan ook nog de straffe tegenwind die we het hele stuk op de kop hebben.
Nu volgt de afslag naar Mogan en de Paso de Tauro.
Na Mogan openbaart zich een fenomenaal landschap. Veel bochten en een wirwar van wegen.
Elke keer als je naar beneden kijkt is het genieten geblazen. Schitterende vergezichten.
Seth, deze foto's kunnen ook zo in een volgende lezing :)

Boven raak ik aan de praat met een groep fietsers uit Australië.
Aardige gasten die 3 weken in Europa blijven en daarin ook nog naar Nederland en België gaan om een aantal klassiekers te fietsen.

De afdaling na de lunch in Soria is heerlijk.
Terug in het hotel doe ik een wasje en hang alles aan onze waslijn.
We lopen even naar het strand en als we terug komen is de was van de lijn. Vreemd.
Blijkbaar mag je geen was ophangen en is alles netjes over de stoelen gehangen door het personeel. Apart.

Vandaag 92 km en een dikke 1610 hoogtemeters.

Wirwar van wegen.	Ultieme foto van vandaag.	Hier hangt de was nog.

Ook vandaag het rondje van 2 jaar geleden andersom.
Dat is in dit geval best een heftige opgave.
De tocht naar de top van de Pico de las Nieves (1912 m) via de lastigste kant.

Het begint allemaal lekker door 25 km langs de kust te fietsen naar het Oosten van het eiland.
Bij El Doctoral gaan we landinwaarts en begint het geleidelijk te klimmen.
Je rijdt nu in een Lucky Luke landschap met cactussen en veel rotsen.
De weg loopt met rustige percentages via het dorp Ignecio naar La Pasadilla.
Vanaf nu wordt het een extreem zware tocht.
De eerste kilometer het dorp uit is 14% gemiddeld. Ik zie steeds 15, 16 en zelfs 17% op de Garmin.
Crankje voor crankje worstelen we naar boven. Puur afzien.
Nu denk je dat het gedaan is maar de volgende 3 kilometers gaan in gemiddeld 12, 10 en 12%.
Ook hier is 15% geen uitzondering, omdat de klim erg onregelmatig loopt.
Uiteindelijk kom je in een dorpje waar we linksaf slaan richting de Pico de las Nieves.
Ook nu geen moment rust en ook nog een verschrikkelijk slecht wegdek.
Op de top is het deels bewolkt en deels helder. Wat een prachtig uitzicht.
De afdaling is overigens heerlijk.

Elbert heeft deze klim vorig jaar ook gereden en had het over een verschrikkelijk zware klim.
Hij had gelijk, het is een loeder!

Volgens mijn Klimgeiten Index staat deze klim op plek 9 in de lijst van zwaarste beklimmingen van Europa.

Vandaag 105 km en 2500 hoogtemeters.

Steilewandrace.	Fietsen door de wolken.	Uitzicht op de top.

Bij het ontbijt staat Frank "U" te roepen.
Ik vraag waarom hij dat doet. Antwoord: er staat een kaasbuffet om u tegen te zeggen.
Ok, duidelijk en hij had gelijk.

Een rustdag na het geweld van gisteren leek ons een goed idee.
Ik had nog een colletje gevonden die we mooi konden doen vandaag.
De GC-604 naar Alto de los Corrales is een weg die na 19 km niet meer geasfalteerd is. Menigeen vergist zich en moet omdraaien.

Het is een prachtige weg die vanaf de kust landinwaarts loopt. De omgeving is hier overweldigend.
Alles is groots en ruig. Prachtig.
Er is echter een maar aan deze klim. De weg is zeer onregelmatig wat stijgingspercentages betreft.
Zo ineens krijg je 13% voor je kiezen en er zijn zelfs 2 passages van 17%.
Gelukkig zijn het korte stukjes en ben je het al weer snel vergeten.
Boven stopt de weg inderdaad. Heel vreemd trouwens.
Een attente toerist in een auto had ons ook al gewaarschuwd.

We draaien om en besluiten om de Cime de Pedro Gonzales nog een keer te doen, maar nu linksom.
Eerst dinken we koffie met een cola in El Tablero en ik mag maar liefst ?3,40 afrekenen. Heerlijk toch?
Morgen gaan we naar mijn favoriete El Asserador.

Vandaag 65 km en 1550 hoogtemeters.

Prachtig landschap.	Frank op 17%.	De weg stopt hier.

Mannen als Klaas B en Marten Z zullen trots op ons zijn.
We hebben vandaag 150 km gefietst met daarin 3360 hoogtemeters. Cijfers om mee thuis te komen.
Vanochtend eerst langs de kust naar Mogan en dan over de Degollada de la Aldea (658 m).
Dit is allemaal niet zo spannend. Afdalen naar San Nicolas en dan begint het serieuze klimwerk.
Twee stuwdammen waar we tegenaan moeten klimmen en dan komen we bij de splitsing van de El Asserador.
Wat doen we? Gaan we omhoog of maken we een lus via Artenara?
We besluiten via Artenara te gaan en laten de El Asserador rechts liggen.
Dit is wel 20 km extra, maar wel een nieuwe weg die we nooit eerder gedaan hebben.
We gaan over de Degollada de la Cruz de Acusa (1101 m), een nieuwe pittige klim met een slecht wegdek.

In Artenara tanken we cola en water. Watermanagement is vandaag het belangrijkste met huidige temperaturen van 25 graden (in de schaduw).
We passeren vandaag de grotwoningen en rijden als het ware om Roque Nublo heen.
Vervolgens over de Degollada de la Hoya de la Vieja (1412 m) en de Cruz Grande (1252 m).
Het is best afzien vandaag en ik heb met name last van brandende voeten. Heel vervelend en lastig.
Na een lekkere afdaling bereiken we na een hele werkdag op de fiets het hotel. We zijn gekookt.

Vandaag 150 km en 3360 hoogtemeters.

Frank is waterdrager.	Foto van de dag.	Roque Nublo.

Wat doe je na een zware dag?
Gewoon weer fietsen en vandaag de andere kant van de Tauropass.
De andere kant is mooier, maar deze kant is ook fraai om tegenop te fietsen.
Al is het maar dat je het laatste stuk naar de pashoogte over een echt geitenpad moet worstelen.

Het weer is wederom prachtig weer als we aan de klim beginnen.
De redelijke vlakke aanloop is lekker om warm te worden en een kronkelende weg is nooit saai.
Naar beneden kijken is hier prachtig. De weg kronkelt omhoog.
In het dorp na het bord "Alto de Barranquillo de Andres" zit het eerste deel van de klim erop.
Dan beginnen we aan de laatste kilometers via het geitenpad. Tja het blijft bijzonder om te doen.
Het asfalt is brokkelig en zit vol met butsen.
Boven staan een paar andere fietsers uit te hijgen.
Ik besluit 2 km af te dalen aan de andere kant om nog wat foto's te maken. Frank gelooft het wel en blijft lekker zitten.
Als ik de plaatjes heb geschoten dalen we terug naar Soria voor een heerlijke vruchtensap en een tosti.
De eigenaar is een opgewonden vriendelijk mannetje die natuurlijk gek is op al die fietsers op zijn terras.

Nu is het weer een heerlijk afdaling terug de kust en nog 15 km op en af tegen de wind terug naar het hotel.
Wat een week en wat hebben we genoten van de routes en het prachtige weer.
Deze week 525 km gefietst met 11.000 hoogetemeters. Daar kun je mee thuis komen.

Vandaag 80 km en 1485 hoogtemeters.

Adembenemend uitzicht.	Deel 1 van de klim voltooid.	Geitenpad.