Ik denk dat ik rond de 20 geweest moet zijn toen ik begon met fietsen.
Mijn vader had een clubje "ouderen" die regelmatig een tochtje maakten rond Nijkerk.
Het gezelschap bestond naast mijn vader uit mijn oom Hans (varkensboer), Corinne (veearts), Rens (bankdirecteur), Hans (boer), Rein (huisarts), Stits (knopenfabriek), broer Henk, Onno en regelmatig aangevuld met anderen.
Ik mocht wel een keertje mee.
Omdat wij thuis een fietsenzaak hadden was een racefiets zo geregeld. Het werd een Gazelle met 6 versnellingen.
Als jonge renner denk je dat je de hele wereld aan kan, maar de eerste keer werd ik snel met beide voeten op de grond gezet.
Ik was zo kapot dat ik niet meer wist of ik in Wekerom of Barneveld was.
Een wijze les en een leven op de fiets was geboren.

De jaren daarna werden de rondjes steeds groter en gingen we af en toe naar Limburg om de Keuteberg, Cauberg en Eyserbosweg te beklimmen.
Dat klimmen lag me wel en ik vond het ook leuk om te doen.

Nederland werd te klein en in de jaren tachtig werden klassiekers als Gent-Wevelgem, Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl gefietst. Monstertochten van boven de 200 km onder soms barre omstandigheden.
Destijds had je geen buienradar en reed je helemaal met de auto naar Spa om daar de Waalse Pijl te fietsen.
Daar blijkt het te regenen. Je gaat ook niet terug, dus regenjack aan en fietsen.
240 km hebben we gereden in de regen en er was geen draad droog aan onze lijven.
Nu stap je niet eens op, maar destijds wist je niet beter.

Ik heb vooral veel genoten van Tilff-Bastogne-Tilff die ik vrijwel jaarlijks reed met een groepje vanuit Nijkerk.
Steeds in wisselende samenstellingen vertrokken we om 02:00 richting Tilff om te vertrekken zo gauw het licht werd.

De enige die nu nog fietsen uit die tijd zijn Leo en Wijnand.
De rest heeft inmiddels de fiets aan de wilgen gehangen.

Destijds kon ik niet vermoeden dat ik later een passie zou krijgen voor het hooggebergte.
Het was ver van mijn bed, hoe moest je er komen en belangrijker nog, zou ik het wel kunnen?